دارچين ادويه اي است خوشبو كه از پوست نوعي درخت بومي كشور هندوستان به دست مي آيد. اين ادويه از زمانهاي قديم در مناطقي از چين، سيلان، هند، شبه جزيره عربستان و اتيوپي توليد و به ساير نقاط جهان صادر مي شده است. براي توليد دارچين هر ساله شاخه هاي كهنه درخت را بريده و پس از رشد شاخه هاي جديد پوست آنها را جدا كرده و خشك مي كنند. دارچين از گذشته هاي دور مورد استفاده ايرانيان بوده است و جهت معطركردن روغن چراغ و خوشبوكردن محيط از آن بهره مي گرفته اند. همچنين مطالعه متون تاريخي نشان مي دهد كه دارچين يكي از اجزاي اصلي در تهيه برخي از انواع شربتهاي نوشيدني بوده است. چوب دارچين در معطر كردن مرباي ايراني كاربرد ويژه اي داشته است. دستورهاي آشپزي فراواني در كتب تاريخي به چشم مي خورد كه براي معطر كردن پلو، گوشت و خورش از دارچين استفاده شده است. قدما براي دارچين اثرات درماني فراواني قائل بوده اند. زكرياي رازي دارچين را رافع عفونت، داراي طبع گرم، داروي زكام، مسكن درد گوش، دوست كبد و كليه و افزاينده نور چشم معرفي مي كند. در عين حال طب قديم مصرف زياده از حد دارچين را مضر توصيف نموده است و عوارضي از قبيل تحريك كننده سيستم تنفسي، خواب آلودگي، ايجاد كننده ضعف و افزاينده حركات دودي روده را قابل پيش بيني دانسته است. با توجه به پيشينه گسترده و قابل تامل اين ادويه پرمصرف، جنبه هاي مختلف گياهشناسي، تاريخي، پزشكي و خوراكي اين محصول به تفصيل در اين مقاله مورد بحث قرار گرفته است.