امروزه مدیریت بحران جزء جدایی ­ناپذیر برنامه ­ریزی شهری معاصر تلقی می ­شود و از جمله سناریوهای کارآمد برای ساماندهی وضعیت آسیب­ دیدگان «مکان­یابی اسکان اضطراری» است. اسکان اضطراری مرحل ه­ای است که طی آن فرایندهای اجتماعی توانمندسازی و بهبود نوع سکونتگا ه­ها پس از بحران صورت می گیرد. از نظر اجتماعی مسکن اضطراری به معنای نجات آوارگان، کمک به مصدومان و شروع فعالیت­ های روزانه پس از بحران است. در این نوع اسکان، فرایندهای اجتماعی توانمندسازی و بهبود نوع سکونتگاه­ ها پس از بحران انجام می­ گیرد. پژوهش حاضر به دنبال شناسایی اماکن امن جهت اسکان اضطراری شهروندان شهر رشت در هنگام بحران است. رویکرد حاکم بر این پژوهش توصیفی تحلیلی و نوع تحقیق اسنادی و پیمایشی است. براساس داده­ های استخراج شده از طرح جامع شهر شهر رشت، معیارهای نزدیکی به کاربری مسکونی، وجود فضای باز، دوری از مناطق دارای مخاطرات طبیعی، دسترسی به شبکه­ های مناسب و دوری از تاسیسات مخاطره آمیز به عنوان شاخص­های مکان یابی انتخاب شدند. سپس از کارشناسان مسائل شهری خواسته شده اولویت­ ها را مشخص سازند. نتایج نشان داد وجود شبکه دسترسی مناسب دارای بیش­ترین وزن (0.242) و نزدیک بودن به کاربری مسکونی دارای کم­ترین وزن (0.110) است. در نهایت مکان­ های پیشنهادی جهت اسکان اضطراری در هر یک از مناطق شهر رشت ارائه شد.