بررسی پیشینه تحولات فضاهای شهری نشان می‌دهد از جمله چالش‌هایی که در طراحی اکثر فضاهای شهری به چشم می‌خورد، فقدان انعطاف‌پذیری جهت تشویق اقشار مختلف جامعه برای حضور و انجام فعالیت‌های فراغتی است. از جمله مسائلی که سبب‌ساز عدم انعطاف‌پذیری در فضای شهری می‌شود، تک عملکردی بودن آن است که ریشه در دیدگاه‌های مدرنیستی دارد. یکی از پیامدهای این دیدگاه، شکل‌گیری فضاهای شهری با غلبه کاربری اداری است که علت این امر را می‌توان اعمال قانون تفکیک کارکردهای شهر به چهار بخش کار، تفریح، سکونت و دسترسی دانست. از تبعات منفی آن شکل‌گیری تعداد زیادی از فضاهای شهری اداری است که در ساعات طولانی از شبانه‌روز بلااستفاده باقی می‌مانند. همچنین با محدود‌ شدن عملکردها به کاربری‌ اداری، فعالیت فراغتی توانایی شکل‌گیری در فضا را نخواهد داشت. از طرف دیگر ضرورت مسئله نشان می‌دهد که عدم توجه به این موضوع سبب شکل‌گیری هرچه بیشتر فضاهای شهری غیرمنطعف گشته که با گذشت زمان حضور شهروندان در فضا برای گذران اوقات فراغت و به دنبال آن حیات مدنی دچار بحران خواهد شد. بر این اساس، هدف مقاله حاضر بررسی نقش فعالیت‌های فراغتی در ارتقای انعطاف‌پذیری فضای شهری است. روش به کارگرفته شده در این مقاله کیفی بوده و با استفاده از شیوه‌های تحلیل محتوا، مستندسازی و مطالعه موردی صورت گرفته است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد یکی از موثرترین اقدامات برای ارتقای انعطاف‌پذیری در فضای شهری، ساماندهی بستر فضا برای شکل‌گیری فعالیت‌ها خصوصا فعالیت‌های فراغتی-تفریحی است