امروزه این مسئله آشکارشده که لازمه رسیدن به توسعه،توجه به روستاها وبخش روستایی به عنوان بخش پایه است(جمعه پور واحمدی،34:1390).مناطق روستایی به طور کلی ازسطح بالایی از فقر رنج می برندوباسطوح پایینتر فعالیت های اقتصادی غیرکشاورزی ،توسعه زیربنایی،ودسترسی به خدمات اساسی مشخص شده است ،انها همچنین ممکن است ازکاهش جمعیت سالم وفقدان قدرت سیاسی رنج ببرند(2012:41،okech et al).براین اساس توسعه وبرنامه ریزی روستایی یکی از پیچیده ترین مشکلات عصرمعاصراست.چراکه دراصل شامل ایجاد توازن میان نیاز به حفاظت اقتصادروستایی،زیست محیطی،اجتماعی،وفرهنگی کشورازیک سووتمایل به نوسازی زندگی روستایی ازسوی دیگراست(2012:196،virginia and maricica).براین اساس باتوجه توانمندی کشورایران در داشتن جاذبه های گردشگری وتنوع اقلیمی کم نظیردردنیا وجایگاه باارزش صنعت گردشگری درجهان ،که باختصاص 11درصدازتولید ناخالص داخلی وهفت درصد درامدهای جهان محسوب میشود.(شهیدی وهمکاران،99:1387).دراین راستایکی از راهبردهای که درسال های اخیر دربرخی از کشورها به اجرا درامده است ونتایج مثبتی به همراه داشته است،توسعه گردشگری روستایی است که ازاین طریق مزایایی که دربخش اقتصادی داردمی تواند ابزارمناسبی برای توسعه اقتصادی روستاها باشد.گردشگری روستایی می تواند موجب رشداقتصادی وتنوع فعالیتها ازیکسووایجاد اشتغال ودرامد زایی برای ساکنان روستایی باجذب مازاد نیروی انسانی از دیگرسو گرددویکی از فرصتهای توسعه همه جانبه روستایی محسوب میشود(