در سالهای اخیر باشیوع خشکسالی وعدم مدیریت درست منابع آبی در ایران کشور با معضلات بزرگی برای تامین آب در بخش های مختلف مواجه شده است .ایرانیان باستان با توجه به اقلیم عمدتا گرم وخشک ایرانی راهکارهای متعددی برای نگهداری و استفاده بهینه از آب ابداع نموده اند یکی از راه حل های ایرانیان برای نگهداشت آب استفاده از آب انبار ها بوده است .در پی گسترش شهرها و شروع انقلاب صنعتی و شروع آن در ایران وتغییرات مثبت در شیوه های انتقال آب و نگهداری آب از حدود صد سال پیش نقش محوری آب انبارها از میان برداشته شد وآنچه امروز از آب انبارها باقی مانده مکانهایی برای جذب گردشگر است. حال آنکه این سازه های کهن قابلیت بالایی برای باززنده سازی وتعامل بامحیط شهری معاصربرای جذب وبازچرخش آب در سیستم شهری را دارا میباشند. لذا میتوان با طراحی فضاهای جدیدی با نگاه به آب انبارهای قدیمی سیستمی را در مدیریت آب شهری طراحی کرد که از هدر رفت آب در حوزه های شهری جلوگیری کرده وآبهای خاکستری شهری را در چندین مرحله مورد استفاده قرار داد. با توجه به حضور آب انبارها عمدتا در مراکز محلات شهری ووجود چشمه ها وقناتهایی که از گذشته در محلات ایرانی بوده وباعث شکل گیری کاربری ها در اطراف منابع آبی در محلات ایرانی میگشته اکنون نیز میتوان منابع آبی که عمدتا پوشیده شده اند را در مراکز محلات احیا کرد. در این مقاله سعی بر آن شده با استفاده ازشیوه تحقیق کیفی بر مبنای تئوری داده(گراندد تئوری) در پی دریافت تعریف جدیدی از آب انبار با استفاده از کدگذاری داده های دریافتی از طریق تحلیل وبررسی الگو های پایدار معماری ایرانی باشد.