آنچه هم اکنون در شهرها قابل مشاهده است دیگر هیچ شباهتی به معنای واقعی فضای شهری ندارد و رفته رفته از بعد معنایی و اجتماعی آن کاسته شده و تنها کالبد از آن باقی مانده است. با توجه به اثرات مهم فضای شهری بر زندگی و رفتار شهروندان و با در نظر گرفتن محتوای اصلی این فضاها که روابط و تعاملات اجتماعی بین شهروندان است همچنین سلطه ی نظام سواره بر خیابان های شهری و عدم توجه به جریان پیاده، با اصول مطرح شده برای توسعه پایدار در تعارض است. بنابراین خلق یک فضای عمومی موفق؛ بهره گیری از توان های اجتماعی آن و ارتقاء فرصت های مشارکت در حیات جمعی، مستلزم شناخت فضا و ابعاد مختلف آن و نگاهی چند جانبه از سوی طراحان و برنامه ریزان شهری در این رابطه است. پیاده روی در محله های شهری و ارتباط و تعامل مردم با یکدیگر، از بین ابعاد کلی در توسعه پایدار بیش از همه به بعد اجتماعی مربوط می شود. بنابراین پژوهش پیش رو در پی آن است تا از طریق مرور ادبیات گسترده در میان منابع داخلی و خارجی موجود نظیر کتب منتشرشده، مقالات، پایان نامه ها و گزارش های پژوهشی، شاخص های موثر در پیاده مداری و ارتقای آن در شهرهای ایران را در راستای رویکرد پایداری اجتماعی، پیدا کند و در انتها به جمع بندی مفاهیم برای کاربست آن در طراحی یک فضای شهری پرداخته می شود.