گردشگري که به عنوان یکی از مهمترین راه هاي توسعه و رشد اقتصادي در جهان به شمار میرود، در ایران به دلایل فراوان هنوز جایگاه واقعی خود را پیدا نکرده است. در این میان، استان آذربایجان غربی علی رغم شرایط جغرافیایی و تاریخی مناسب و برخورداري از معماري اصیل ایرانی، خانه هاي تاریخی، مساجد، بازار، تپه هاي باستانی، صنایع دستی، آیینها و مراسم خاص و بسیاري جاذبه هاي تاریخی، فرهنگی و طبیعی دیگر، نتوانسته است هماهنگ با این قابلیتهاي بسیار بالا، صنعت گردشگري خود را متحول سازد. هدف این مطالعه، بررسی مزیتها و محدودیتهاي توسعۀ کانونهاي گردشگري استان آذربایجان غربی و انتخاب استراتژي مناسب در جهت توسعۀ صنعت گردشگري منطقه است. این پژوهش که بر اساس مدل صورت گرفته، به بررسی یافته- QSPM و مدل برنامه ریزي استراتژیک SWOT ترکیبی تحلیل استراتژیک هاي مطالعات کتابخانه اي و نتایج یک بررسی میدانی از طریق توزیع پرسشنامه بین گردشگران و همچنین نشان میدهد که SWOT مصاحبه با کارشناسان حوزه گردشگري پرداخته است. تحلیلهاي حاصل از مدل این شهر علی رغم برخورداري از ظرفیت تبدیل شدن به یک منطقۀ نمونۀ گردشگري در سطح ملی و بین المللی، تعدد تصمیم گیران، ضعف مدیریتی، فقدان ثبات در مدیریت گردشگري منطقه و همچنین نامناسب بودن زیرساختهاي محیطی و کالبدي را به عنوان موانع اساسی در جهت رسیدن به این هدف در مقابل بیانگر آن است که از QSPM خود دارد؛ در عین حال، جدول اولویت بندي استراتژيهاي انتخاب شده میان پنج استراتژي برگزیده، استراتژي تأکید بر توسعۀ گردشگري فرهنگی- تاریخی به دلیل وجود مزیتهاي نسبی این نوع گردشگري در منطقه، نسبت به دیگر استراتژيها از اولویت بالایی برخوردار است