به منظور بررسی اثر تنش خشکي و روش¬هاي مصرف باکتری¬های محرک رشد (PGPR) بر میزان مالون دی آلدئید، دی¬هیدروکسی گوانوزین و دی¬تیروزین گياه دارويي بومادران (Achillea millefolium L.)، آزمایشی در فروردین 1393 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری انجام پذیرفت. این آزمایش به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک¬های کامل تصادفی باسه تکرار به اجرا در آمد. عوامل آزمایشی شامل دورهای آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح آبیاری در50 ، 90 و 130 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A و روش های مختلف کاربرد باکتری های محرک رشد (PGPR) شامل عدم کاربرد باکتری، کاربرد ریشه مال باکتری، کاربرد باکتری در آب آبیاری و کاربرد ریشه مال+ کاربرد باکتری در آب آبیاری به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج به¬دست آمده نشان داد که اثر ساده تنش خشکي و باکتري هاي محرک رشد مورد آزمون معني دار و فقط اثرات متقابل دی هیدروکسی گوانوزین معني دار گرديد. در اين شرايط تنش خشکی سبب افزایش مالون دی آلدئید، دی¬هیدروکسی گوانوزین و دی¬تیروزین گرديد. بعلاوه، گیاهان تیمارشده با باکتری های محرک رشد، نسبت به گیاهانی که در آنها این باکتری ها به کار نرفته بود، دارای محتوي مالون دی آلدئید، دی¬هیدروکسی گوانوزین و دی¬تیروزین کمتري بودند. نتایج این مطالعه نشان داد، کاربرد باکتری¬های محرک رشد منجر به کاهش میزان این بیومارکرهای تخریبی گردید، به طوری که در بین روش¬های کاربرد باکتری¬های محرک رشد، کاربرد روش ریشه مال+ کاربرد باکتری¬های محرک رشد در آب آبیاری در مقایسه با روش های دیگر و همچنین عدم کاربرد باکتری¬های محرک رشد به طور معنی داری سبب کاهش میزان میزان مالون دی آلدئید، دی هیدروکسی گوانوزین و دی تیروزین گردید. به صورتي که بيشترين مقدار مالون دی آلدئید (43/88 نانومول بر میلی گرم وزن تر) در شرايط تنش کم آبي شديد و عدم مصرف باکتري و بالاترين ميزان دی-هیدروکسی گوانوزین (293/22 نانومول بر میلی گرم وزن تر) در شرايط تنش کم آبي شديد و عدم مصرف باکتری و بالاترين ميزان دی¬تیروزین (447/37 نانومول بر میلی گرم وزن تر) در سطح ابیاری 90 میلی متر تبخیر و عدم مصرف باکتری حاصل گرديد.