زعفران Crocus sativus L از گرانبهاترین گیاهان زراعی و داروئی موجود در روی کره زمین است، که یکی از منابع درآمد اقتصادی عمده در کشور و یکی از اقلام مهم صادراتی ایران محسوب می شود. در مناطق تولید زعفران، علاوه بر عوامل اقلیمی و خاکی، یکسری مسائل به زراعی از قبیل سن مزرعه، روش کشت، نحوه و فواصل آبیاری تاریخ کشت، تراکم بنه، عمق کاشت، اندازه بنه، مدیریت عناصر غذائی، کنترل علفهای هرز، تنظیم کننده های رشد، برداشت و مدیریت پس از برداشت نیز باید بنحوی بهینه سازی گردند که کارامدترین نتیجه را بر کمیت و کیفیت زعفران تولیدی بگذارند . در میان عوامل فوق، تغذیه برگی مناسب گیاه زعفران (مدیریت عناصر غذائی و ریز مغذی ها) جهت دستیابی به بنه های مرغوب و درشت و دارای ذخیره غذائی بیشتر به منظور حصول عملکرد بهینه حائز اهمیت می باشد. مصرف بی رویه کودهای شیمیائی و مشکلات فراوان زیست محیطی ناشی از مصرف این کودها از یک سو و نداشتن ریشه وسیع، جذب برگی مواد غذائی در اواخر بهمن در برگها و بنه های زعفران از سوی دیگر، مصرف کودهای محلول در مزارع کشاورزی ایران را در دستور کار قرار می دهد و از آنجائیکه زعفران از طریق بنه تکثیر می یابد و یک عامل اصلی محدود کننده کشت زعفران سختی و دشواری بدست آوردن بنه های با کیفیت بالا برای تکثیر است لذا تولید بنه های دختری قوی از طریق تغذیه مناسب همواره مورد توجه بوده است و محلولپاشی عناصر غذائی یکی از روش های کمکی در تغذیه گیاهی محسوب می شود. در این نوشتار سعی شده است با نگاهی به پژوهش های تغذیه ای زعفران در گذشته و حال حاضر مطالعه جامعی در خصوص محلولپاشی عناصر ماکرو و میکرو بر وضعیت رشدی و تولید بنه های دختری زعفران انجام گیرد، لذا با توجه به اهمیت و ضرورت تولید بهینه این محصول با بکارگیری مدیریت صحیح و ارزشمند تغذیه ای با تکیه بر تولید بنه سالم، تجاری، با کیفیت بالا و گواهی شده جهت تکثیر، هدف از این مقاله، بررسی و مرور پژوهش هایی است که در مورد تغذیه برگی )محلولپاشی( در گیاه زعفران انجام شده است.