دستیابی به مدیریت مؤثر و پایدار آب کشاورزی بخصوص شبکه هاي آبیاري، یکی از چالشهاي جهانی در چند دهه اخیر بوده است. بخش کشاورزي در اقتصاد ایران نقشی حیاتی را بر عهده دارد. از طرفی، آب به عنوان محدودترین عامل تولید در این بخش تأثیر بسزایی دارد. همچنین دیگر شرایط خاص اقلیمی کشور ایران که خشکی و پراکنش نامناسب زمانی و مکانی بارندگی، واقعیت گریزناپذیر آن است، هرگونه تولید مواد غذایی و کشاورزي پایدار را منوط به استفاده صحیح و منطقی از منابع آب محدود کشور نموده است. با توجه به نقش آب در کشاورزی میتوان دریافت که بهترین گزینه براي دوام و پایداري فعالیتهاي کشاورزي در آینده مدیریت صحیح منابع آبی است. در مرکز بحران آب، مقدار آب عظیمی قرار دارد که توسط آبیاری زمینهای کشاورزی در سراسر دنیا از دست میرود و تلف میشود. در این زمینه شناخت شاخصهاي مؤثر در مدیریت منابع در مناطق مختلف میتواند در برنامه ریزيهاي توسعه اي آن مناطق مفید واقع شود. هدف اصلي پژوهش حاضر شناساندن مدیریت بهینه آب به عنوان راهی برای مبارزه با بحران کم آبی میباشد همچنین این پژوهش به شناسایی و تحلیل عوامل تأثيرگذار بر مديريت بهينه منابع آب کشاورزی می پردازد. روش تحقیق حاضر ازنظر جمعاوری اطلاعات و قابلیت تعمیم از نوع پژوهشهای توصیفی-تحلیلی میباشد. با توجه به نوع پژوهش، این مطالعه به روش مروری توصیفی برروی تحقیقات انجام شده درمورد مدیریت آب کشاورزی تهیه شده است. در گردآوری داده ها و اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی نیزاستفاده شده و برای تحلیل و استنتاج نهایی داده های گردآوری شده ) مقالات،کتب و... (مرتبط با موضوع تحقیق،مورد شناسایی، بررسی و تحلیل قرار گرفته اند .طبق نتایج تحلیل شده پیشنهاد میگردد که در شهرستانهایی که داراي مزیت نسبی در تولید محصولات کشاورزي) زراعت و باغداري( و عدم محدودیت نهاده و آب هستند، ضروريست طرحهاي توسعه کشاورزي با اولویت محصولات داراي مزیت نسبی اجرا شده و در مناطقی که افزایش توسعه سطح زیرکشت با مشکل مواجه است، طرحهاي توسعه کشاورزي می بایست به سمت حفظ و استفاده بهینه از منابع آب باشند. همچنین بررسی نتایج ارزیابی انتقال مدیریت آبیاري نشان میدهد که حضور فعال کشاورزان در مدیریت شبکه ها براي بهبود مدیریت آبیاري ضرورتی انکارناپذیر است.