در دهه های اخیر سفر به شیوه ی بوم گردشگری (اکوتوریسم ) به عنوام یکی از پر طرفدارترین انواع سفر در آمده است.اکوتوریسم سفری مسئولانه است که در پی اعمال کمترین آسیب به محیط زیست و جامعه محلی و فرهنگ است.
کشور ایران کشوریست با پتانسیل های فراوان برای جذب گردشگر و توسعه صنعت گردشگری، که این پتانسیل ها نیازمند زیرساخت هایی برای توسعه این صنعت می باشد زیرساخت هایی از قبیل ساخت فضاهای اقامتی، تفریحی و... که رضایت گردشگران را به دنبال داشته باشد ، از طرفی ممکن است ساخت این زیرساخت ها اثرات جبران ناپذیری بر محیط زیست بگذارد بنابراین باید مطابق با اصولی طراحی شود که کمترین آسیب و صدمه به جامعه و محیط زیست میزبان وارد شود.
این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و کتابخانه ای در پی یافتن اصول و شاخصه هایی برای طراحی مجموعه های اکوتوریستی است.یعنی مجموعه هایی که مطابق با اصول اکوتوریسم و معماری پایدار طراحی شده باشند . این کار با بررسی چند نمونه موردی موفق و استخراج ویژگی های آن ها انجام شده و در نهایت شاخصه هایی برای اکوتوریستی بودن یک مجموعه پیشنهاد شده.