با توجه به ورود علوم و فناوری‌های نوین به حوزه صنایع دفاعی در طول یکصد سال اخیر، این صنعت ساختاری کاملا متفاوت با گذشته پیدا کرده و آثار مخرب آن بر محیط زیست نیز به شکلی اغراق آمیز فزونی یافته است به گونه‌ای که بر اساس مطالعات علمی انجام شده، فعالیت‌های نظامی مسبب خسارت‌های جبران ناپذیری از قبیل پاکتراشی جنگل‌ها، آلودگی منابع و نابودی تنوع زیستی است. بنابراین با توجه به گستردگی و شدت تخریب‌های به وجود آمده، مجامع بین المللی به همراه برخی دولت‌ها بر خلاف خط مشی گذشته خود که بر اصل بی‌تفاوتی نسبت به مسائل زیست محیطی استوار بود، برای مقابله با این معضل و به منظور بررسی فعالیت‌های نظامی و آثار آن بر محیط زیست اقداماتی را انجام داده‌اند. نقطه عطف این اقدامات، کنفرانس سازمان ملل با موضوع توسعه و محیط زیست در سال 1992 بود، جایی که دولت‌های حاضر در اجلاس اذعان کردند فعالیت‌های نظامی گذشته یکی از عوامل تاثیرگذار بر تخریب و نابودی منابع طبیعی بوده است. این اتفاق را می‌توان سرآغاز مجاهدت‌های قانونی برای نظم بخشیدن و پایش آثار زیست محیطی فعالیت‌های نظامی دانست.
در این مقاله ضمن اشاره‌ای اجمالی به آثار مخرب فعالیت‌های نظامی بر محیط زیست و مرور نشست‌های جهانی مرتبط با آن، به اهمیت پی ریزی اصول زیست محیطی در ارتباط با فعالیت‌های نظامی و لحاظ نمودن این موارد در سه مرحله بنیادی شامل برنامه ریزی‌، آموزش‌ و عملیات می‌پردازیم.