بخش کشاورزی به عنوان یکی از بخش های مهم اقتصادی کشور، با توجه به داشتن مزیت های بالقوه طبیعی، و همچنین نقش حساس در امنیت غذایی جامعه، بیش از سایر بخش ها نیاز به توجه دارد. با توجه به محدودیت های سرمایه ای، اقلیمی و تکنولوژیکی در بخش کشاورزی، گام برداشتن براساس اصل مزیت نسبی و تعیین الگوی کشت بهینه اهمیت بالایی دارد. برخلاف بخش زراعت، که در آن الگوی کشت به طور سالانه تعیین می شود، بخش باغبانی نیازمند یک افق برنامه ریزی است. زیرا این بخش به سرمایه گذاری چندین ساله نیاز دارد تا به بهره برداری برسد. امروزه با افزایش روزافزون جمعیت شاهد نیاز بیشتر جوامع بشری به تأمین مواد غذایی هستیم که این امر باعث فشار بیش از حد به منابع محیطی خواهد شد. از این رو شناخت قابلیت های ارضی و منابع طبیعی در راستای تولید محصولات خاص امری ضروری به نظر می رسد.