بیش از چندین دهه از كاشت درختان غير بومي كاج تهران(Pinus eldarica) ، كاج سياه (Pinus nigra) و دیگر سوزنی برگان در ایران می گذرد و گروه بزرگی از سوزنی برگان به شکل گسترده در فضاهای سبز شهری و در جنگلکاری در مناطق مختلف کشور مورد استفاده قرار می گیرند. این گیاهان انواع بسیار متنوعی دارند که دامنه ی وسیعی را از شرایط آب و هوایی معتدل تا مناطق بسیار سرد سیبری و مناطق گرم و نیمه خشک و بیابانی را تحمل می کنند. کاج ها درختانی همیشه سبز با اندازه های متفاوت هستند و در بسیاری از مناطق ایران که دارای آب و هوای مختلف هستند، کاشت گونه های کاج افزایش یافته است. سازگاری این درخت بومی آمریکا با شرایط اقلیمی کشورمان باعث شده که گزینه ی اول کاشت نهال در روز درختکاری کاج باشد. درخت کاج همیشه سبز است، آفت نداشته و به مصرف آب کمی نیاز دارد. مواد شیمیایی تولید شده در زیر درخت، برای موجودات زنده زیانبار است. نمونه های زیادی از بوستان های جنگلی کاج در کشور وجود دارد که در نیم قرن اخیر با دست کاشته شدند و متاسفانه بدون در نظر گرفتن مسایل کارشناسی در مورد شرایط کشت و نگهداری این گونه درخت ها، تنها به اقتصادی بودن و بالا بودن آمار سرانه فضای سبز توجه شده است. اگر گونه کاج دارای فوایدی باشد، باید به نسبت خاصی در کنار دیگر درختان کاشته شود نه این که با این منطق که کاج آب کمی می خواهد آن را درشهرهای پر باران شمال کشور نیز جایگزین درخت بومی این مناطق کرد. در مطالعاتی که در برخی از کشورها انجام شده است، اثرات منفی این گونه برگونه های مجاوربومی تایید شده است. درختان کاج، می تواند منابع و شرایط محیط زیست در زیر و اطراف سایبان خود را از طریق فرآیندهایی مانند رهگیری بارش، خصوصیات خاک، پویایی بالقوه آب قبل از طلوع آفتاب و میزان تبادل پتاسیم را تحت تاثیر قرار دهند و می توانند مهاجرت برخی از گونه های جانوری از زیستگاه بومی که با درخت کاج احیا شده است را به دنبال داشته باشد.