این تحقیق با عنوان «بررسی چالش های فقهی جبران خسارات زیست محیطی با نگاهی به حقوق ایران» با هدف چالش های فقهی مرتبط با جبران خسارات محیط زیست در قانون ایران، تبیین مصادیق حقوقی ضرر رساندن به محیط زیست، بدست آوردن شرایط جبران خسارات وارده به محیط زیست و کمک به اصلاح قوانین موجود است که سوال اصلی در این خصوص آن است که مبانی فقهی جبران خسارت زیست محیطی کدامند؟ در این نوشتار سعی شده است با تتبع در منابع حقوقی و منابع فقهی و بکارگیری روش تحقیق توصیفی و تحلیلی و منطق حقوق، این فرضیه ثابت شود که قرآن، روایات، حکم عقل و قواعد فقهی چون قاعده لاضرر، اتلاف،‌ تسبیب، تعدی‌ و تفریط و‌ به عنوان مبانی‌ فقهی اثبات جبران خسارت زیست محیطی می تواند باشد که نتایج بدست آمده نشان می دهد که دلیل عقل، سیره ی عقلا و رعایت عدالت بر حفظ محیط زیست و حرمت اضرار و تخریب آن دلالت دارد، براساس دلیل عقل هر اقدامی که منجر به برهم خوردن نظم موجود در طبیعت یا اتلاف یا تخریب آن شود ناپسند و ظالمانه خواهد بود و هر اقدامی که در جهت تحکیم این نظام آراسته انجام شود، حسن و عادلانه خواهد بود، سیره ی عقلا و اجرای عدالت نیز با این رویه هماهنگ بوده و با ادله ی نقلی مانند آیه های قرآن و روایت های نیز مورد تاکید و تایید قرار گرفته است.