گیاه اسطوخودوس با دارا بودن ترکیبات دارویی و فوائد درمانی بسیار از دیرباز در طب سنتی جهان نقش داشته است. استفاده از روغن فرار این گیاه بدلیل وجود ترکیباتی نظیر لینالول و لینالیل‌استات بویژه در درمان افسردگی موثر شناخته شده است. در میان روش‌های متنوع کشت بافت گیاهی، القای ریشه‌های مویین و کشت آنها در گیاهان مختلف به دلیل برخورداری از ویژگی‌های متمایز مانند سرعت رشد بالا، تولید متابولیت‌های ثانویه با ثبات بیوشیمیایی بیشتر در مقایسه با دیگر روش‌های کشت بافت و همچنین كاربرد گسترده آن در دستورزی ژنتیکی، به عنوان یکی از روش‌های کارآمد برای افزایش تولید متابولیت‌های ثانویه مورد توجه قرار گرفته است. بدین منظور، ریزنمونه‌های برگ گیاه اسطوخودوس با 6 سویه مختلف باکتری Agrobacterium rhizogenes تلقیح شده و ریشه های القایی به محیط کشت مایع انتقال یافتند. پس از گذشت 2 ماه از رشد ریشه تراریخته R3، انشعابات 2 تا 3 سانتی‌متری از آن جداسازی شده و در محیط کشت‌های مایع MS 2/1 و B5 2/1 بهمراه دو نوع هورمون اکسین (IAA و IBA) با غلظت‌های صفر، 1/0، 5/0 و 1 میلی‌گرم بر لیتر منتقل شدند. اندازه‌گیری وزن خشک ریشه‌ها پس از گذشت 7 ماه نشان داد که نوع محیط کشت پایه و نیز نوع تیمار هورمونی بر روی میزان رشد ریشه‌های مویین موثر بود در حالیکه غلظت‌های مختلف هریک از دو نوع هورمون اکسین مورد استفاده اثر معنی‌داری بر روی میزان رشد ریشه‌های نداشته است. در این آزمایش ریشه‌های مویین رشدیافته در محیط کشت MS 2/1 حاوی غلظت‌های مختلف هورمون ‌IBA بیشترین میزان وزن خشک را به خود اختصاص دادند.