گياهان براي جذب منابع طبيعي رقابت مي کنند اما مي توانند با هم در شرايط نيازها و آشيانهاي اکولوژيک مختلف با موفقيت زندگي کنند. در کشت مخلوط عاري از علف هرز خصوصيات مورفولوژيک از جمله ارتفاع گياه و پويايي سطح برگ مي تواند تعيين کننده رقابت باشد. حالت رقابتي گونه اي معين براي تابش خورشيدي و عملکرد آن بستگي به شاخص سطح برگ و ارتفاع آن در ارتباط با گياه همراه آن دارد. پويايي سطح برگ، ارتفاع گياه، پويايي رشد ريشه و کارآيي استفاده از منابع عوامل مهمي هستند که توانايي رقابت گونه ها و ژنوتيپها را تحت تأثير قرار مي دهند. اساس ارزيابي کشت مخلوط مقايسه عملکرد مخلوط با عملکرد واقعي تک کشتي خواهد بود. معياري که اغلب جهت داوري در مؤثر بودن کشت مخلوط مورد استفاده قرار مي گيرد، نسبت برابري زمين است. در تحقيق حاضر مروري بر اهميت رقابت و نسبت برابري زمين در كشت مخلوط انجام گرديده است.