تبخیر-تعرق پتانسیل یکی از عوامل مهم سیکل هیدرولوژیکی است که باید در طرح¬هاي آبیاري، تأسیسات آبی، مطالعات زهکشی و هیدرولوژیکی برآورد شود. این عامل بیانگر میزان تلفات بالقوه از سطح خاك مرطوب و پوشش گیاهی بوده و از اینرو مطالعه آن حائز اهمیت می¬باشد. در تحقیق حاضر به منظور مقایسه روش¬هاي تبخیر-تعرق و تعیین مناسب¬ترین روش برآورد تبخیر- تعرق پتانسیل ایران، روش ترکیبی فائو- پنمن- مانتیث به عنوان مرجع در نظر گرفته شده و دقت روش¬هاي بلانی- کریدل و هارگریوز- سامانی بر اساس آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که روش بلانی- کریدل با میزان خطای کمتر و میزان همبستگی بیشتر با روش فائو- پنمن- مانتیث نسبت به روش هارگریوز-سامانی از دقت بیشتري در برآورد تبخیر-تعرق پتانسیل ایران برخوردار می¬باشد. همچنین در این تحقیق پهنه¬بندی تبخیر-تعرق در مقیاس سالانه انجام شد که نتایج نشان داد بیش¬ترین میزان تبخیر-تعرق در نواحی جنوب، جنوب غرب و نواحی شرقی رخ می¬دهد. افزايش تبخير-تعرق پتانسيل در عرض¬هاي جنوبي كشور مي¬تواند ناشي از تابش زياد خورشيد و گرمايش سطح زمين به دليل ضعف نسبي پوشش گياهي باشد.