پیدا کردن یک روش درون¬یابی خوب برای برآورد تبخیر- تعرق امری مهم در تعیین نیاز آبی محصولات زراعی و رسیدن به راندمان بالای آبیاری می¬باشد. دست¬یابی به الگوی پراکنش مکانی تبخیر- تعرق در کل ایران نیازمند استفاده از روش¬های میان¬یابی و تعمیم مقادیر نقطه¬ای تبخیر- تعرق پتانسیل به سایر نقاط است. در این تحقیق از اطلاعات116 ایستگاه هواشناسی کشور با دوره آماری حدود 20سال به بالا استفاده شده است. تبخیر- تعرق براساس روش¬ استاندارد فائو-پنمن-مانتیث در ایستگاه¬های مورد نظر محاسبه و سپس در شبکه¬ای منظم از نقاط در سطح منطقه مورد مطالعه میان-یابی و پهنه¬بندی شده است. برای ارزیابی نتایج تعدادی از ایستگاه¬ها (حدود30درصد) در همان شروع تحقیق پس از محاسبه تبخیر- تعرق پتانسیل کنار گذاشته شده است. دقت دو روش روی 30 درصد باقی¬مانده داده¬ها با استفاده از معیارهای ارزیابی میانگین قدر مطلق خطا ¬(MAE)، میانگین انحراف خطا (MBE) و جذر میانگین مربعات خطا (RMSE) مقایسه شده است. نتایج به دست آمده نشان می¬دهد که در طول سال حداکثر تبخیر- تعرق در ماه جولای 30/343 میلیمتر در ماه در ایستگاه زابل و حداقل آن در ماه دسامبر 77/6 میلیمتر در ماه در ایستگاه میانه اتفاق افتاده است. همچنین از بین روش¬های میان¬یابی روش IDW دارای کم¬ترین مقدار خطا و در نتیجه دارای بالاترین دقت تخمین است. برای مقایسه بهتر، برای هر کدام از روش¬های کریجینگ و عکس فاصله به طور جداگانه نقشه پهنه¬بندی ترسیم شد. که بر اساس آن بیش¬ترین میزان تبخیر-تعرق در نواحی جنوب، جنوب غرب و نواحی شرقی رخ می¬دهد.