هدف از اين تحقيق بررسي اثرات سطوح مختلف مس-متیونین بر تغییرات مورفولوژیکی قلب و در نهایت وقوع آسیت است. اين طرح با 480 خروس راس 308 در قالب طرح آزمايشي کاملاً تصادفي با شش تيمار و چهار تکرار اجرا شد. جوجه ها در دو سالن یکی با دمای نرمال از ابتدا تا انتهای دوره و دیگری تحت استرس سرمایی از سن 25 روزگی تا 47 روزگی پرورش یافتند و از سه نوع جيره با سطوح مختلف (0،100،200) کیلوگرم/ میلی گرم از مس-متیونین تا 47 روزگی تغذيه کردند. نمونه گيري از بافت قلب در سنين 33 و 47 روزگي صورت گرفت و ضخامت بخش های مختلف آن بررسي شد. داده¬هـاي بدست آمده با نرم افزار آماري SAS و رويـه GLM آناليز شدند و 05/0 P<از نظر آماري معني¬دار اعلام شد. نتايج حاصل نشان دادند که بیشترین تغییرات مورفولوژیکی قلب در سن 47 روزگی مشاهده شده است. به این ترتیب که ضخامت بطن راست در سن 47 روزگی با اعمال سرما افزایش یافت و این میزان در تیمار کنترل (فاقد مکمل مس –متیونین) و تیمار با سطح مس–متیونین 100 کیلوگرم/ میلی گرم بیشترین مقدار بود. همچنین بیشترین ضخامت بطن چپ در تیمار دارای 200 کیلوگرم/ میلی گرم مس–متیونین مشاهده شد و نازکترین دیواره سپتوم در سالن با دمای پایین و در تیمار کنترل و تیمار دارای 100 کیلوگرم/ میلی گرم مس–متیونین بود. با توجه به داده های حاصل از آزمایش می¬توان نتیجه گیری کرد که اعمال سرما منجر به افزایش ضخامت بطن ها و کاهش ضخامت سپتوم می¬شود و این تغییرات مورفولوژیکی قلب منجر به بروز عارضه آسیت خواهد شد در حالیکه استفاده از مکمل مس–متیونین در سطح 200 کیلوگرم/ میلی گرم توانسته است احتمال وقوع آسیت را کاهش دهد به طوریکه افزایش ضخامت بطن راست در این تیمار نسبت به افزایش ضخامت بطن چپ از سایر تیمارهایی که تحت استرس سرمایی قرار داشتند کمتر بوده است. با توجه به مباحث مذکور می توان نتیجه گرفت که مصرف سطح 200 کیلوگرم/ میلی گرم مس–متیونین در مقایسه با سطح 100 کیلوگرم/ میلی گرم مس–متیونین نتایج بهتری را در جلوگیری از تغییرات مورفولوژیکی قلب و در نهایت بروز آسیت نشان داده است.