شاعران با به کارگیری ترفندهای هنری و ایجاد سبکی نو سعی در هرچه زیباترکردن کلام خود دارند و از این رو در بارور کردن کلام خود به تشبیهات و استعارات و کنایات و تمثیل و نماد تمسک میجويند. با این وجود چه گزینههایي بهتر از گلها و گیاهان میتواند در زیبایی کلام مددکار شاعر گردد. از این روی شاعران نام گلها و گیاهان را به خدمت میگیرند تا در قالب تشبیه و استعاره بر زیبایی کلام خود بیفزایند. از آن جایی که هدف اصلی شاعران در به کاربردن این نامها جنبهی زیباشناختی آن است، بالطبع بخش ادبی آن برجسته شده و ظرافت و زیبایی و تصویرهای ظاهری و صوری آنان مدّ نظر شاعران قرار میگیرد. امّا در این میان موارد زیادي به چشم میخورد که شاعران از ویژگیهای دارویی گیاهان و گلهای مختلف سخن میگوید و نحوهی مصارف درمانی آن در عصر خود را در کلام انعکاس میدهند. در این مقاله سعی بر آن است تا گياهان دارويي و طب سنتی در ادبیات فارسی در آثار شاعران مختلف، به خصوص، خاقانی و نظامی منعکس گردد. این منابع ارزشمند و تمسک به کتابهای گذشته که در خصوص این فن به نگارش درآمده است، میتواند رهگشای مناسبي برای ما در به کارگیری مصارف درمانی گیاهان دارویی باشد.