روشهـاي كنتـرل شـيميايي آفـات در چند سال اخير با شتاب بيشـتري در حـال تغييـر اسـت و بـه دلـيل آثار آن روي محيط زيسـت، عملـيات كنترل بايد به نحوي طراحي و اجرا شوند كه در دراز مدت انجام آنها عملي باشد. این مگس سالانه خسارت شدیدی به گیاهان زراعی منطقه سیستان خصوصاً محصولات جالیزی مانند خربزه وارد می‌آورد. با توجه به اینکه خربزه در سیستان یکی از محصولات کشاورزی با ارزش افزوده بالا می‌باشد، سالانه برای مبارزه با این آفت در سطح مزارع چند مرحله سمپاشی انجام می‌شود در نتیجه سمپاشی‌های بی‌رویه خطرات زیادی را برای مصرف کنندگان و اثر سوء بر روی محیط زیست دارد و همچنین باعث شیوع آفات ثانویه خصوصاً کنه‌های تار عنکبوتی می‌شود و هزینه‌های زیادی را به دنبال دارد. از لحاظ توزیع، Myiopardalis pardalina تنها گونه جنس Myiopardalis در اواخر دهه 1950 از قبرس، لبنان، ترکیه و قفقاز، عراق، ایران، افغانستان، پاکستان و هند در شرق توصیف شده است (INKTO, 1957, CABI, 1961). مشکلات ناشی از کاربرد حشره‌کش‌های شیمیایی، تلاش‌ها را برای یافتن ترکیبات جایگزین مؤثر، امن و کاربردی افزایش داده است. امروزه تحقیقات در سراسر جهان در حال رفتن به سمت کشف روش‌های امن‌تر و مؤثرتر برای کنترل آفات است. کاربرد انواع مختلفی از مواد شیمیایی درطی سال‌های گذشته منجربه مقاومت آفات، سمیت برای محیط‌زیست، آلودگی آب‌های سطحی و زیرزمینی، ایجاد مشکل در صنعت شیلات، نامناسب کردن شرایط زیستی برای میکروارگانیزم‌های ریزوسفر و اثرات مضر بر سلامتی انسان شده است(Butt et al., 2001) . بنابراین به منظور افزایش بهره‌وری و کاهش مصرف سموم شیمیایی باید روش های کنترل و مبارزه اصلاح گردد تا مصرف سموم در مزارع به حداقل برسد. یکی از کاربردهای مهم استفاده از طعمه مسموم علیه مگس خربزه است.
مگس خربزه در اواخر یا اواسط اردیبهشت ماه ظاهر شده و زیر پوست میوه خربزه تخم گذاری می‌کند و لارو آفت پس از خروج از تخم، از گوشت میوه تغذیه و باعث کرم خوردگی میوه می‌شود. همچنین محیط را برای ورود عواملی که باعث پوسیدگی و گندیدگی میوه می‌شود مساعد می‌گرداند. با توجه به اینکه باید روش مورد استفاده روی حشرات مفید و قابل استفاده در برنامه IPM اثرات سویی نداشته و خطر بادبردگی نیز نداشته باشد ما را بر آن داشت تا از این روش در کنترل مگس خربزه استفاده کنیم. از اوایل قرن گذشته طعمه حاوی ماده پروتئین و حشره‌کش برای چندین گونه از مگس‌های خانواده Tephritidae به کار برده شد) Severin et al., 1914, Back and Pemberton 1917, Steiner, 1955, Nishida et al., 1957, Roessler, 1989, Peck and McQuate, 2000, Burns et al., (2001, Moreno et al., 2001, Vargas et al., 2001. ماده پروتئین باید به وسیله اسپری طعمه مگس‌های بالغ را جذب کرده و به وسیله تغذیه از طعمه با دوز سمی حشره‌کش، کنترل شود. اخیراً انواع جدیدی از طعمه‌های پروتئینی که دارای جذب بیشتر و محرک تغذیه‌ای مؤثرتر هستند مانند (Miller; hanover and Nu Lure) و نوع جدیدی از حشره‌کش‌ها که برای ارگانیزم‌های غیر هدف اثر سویی نداشته مانند مالاتیون با موفقیت در کنترل آزمایشی مزارع علیه Anastrepha ludens (Loew)، A. obliqua (Macquart)، A. suspense (Loew)، Bactrocera dorsalis (Hendel) و Ceratitis capitata (Wiedemann) به کار برده شده است (McQuate et al., (1999, Peck and McQuate 2000, Burns et al., 2001, Moreno et al., 2001, Vargas et al., 2001. بر خلاف مالاتیون سموم جدید کمتر احتمال دارد در تماس با حشرات بالغ باشند ولی در عوض باید بیشترین تأثیر را داشته باشند .(Mangan and Moreno .1995, .(Vargas et al., 2002 اولین استفاده موفقیت آمیز اسپری طعمه برای کنترل مگس خربزه در هاوایی توسط اشتاینر در سال 1955 و نیشیدا و همکاران در سال 1957 بود. هدف جذب ماده‌های مهاجر مگس خربزه به سمت جایگاه‌های مورد اسپری است. اشتاینر در سال 1952 در گزارشی نشان داد که اسپری حشره حاوی قند و پروتئین هیدرولیزات در جذب و از بین بردن مگس میوه شرقی و مدیترانه‌ای بسیار مؤثر بوده است. اشتاینر و همکاران در سال 1959 کنترل مؤثر مگس میوه شرقی و همچنین کنترل مگس خربزه و مگس مدیترانه‌ای در دو هفته با اسپری طعمه مسموم شامل مالاتیون را به دست آوردند. اورفانیدیز و کالموکوس در سال 1979 استفاده از پروتئین هیدرولیزات حاوی دی میتلین (کاربامات) که در کنترل مگس میوه زیتون مؤثرتر از حشره‌کش‌های ارگانو فسفات (مالاتیون) است را به اثبات رساندند. توچی1980 کاهش قابل ملاحظه‌ی جمعیت مگس زیتون را با اسپری طعمه در مقایسه با حشره‌کش‌ها نشان داد. مگس خربزه اولین بار از بلوچستان جمع‌آوری و بیگوت (Bigot) آن را به عنوان یک گونه جدید با نام علمی Myiopardalis pardalina توصیف نموده است. در سال 1370 مطالعه‌ای در مورد بیواکولوژی گونه مگس خربزه (Bigot) Myiopardalis pardalina در منطقه سیستان انجام گرفت. در این تحقیق، همچنین بر روی بیولوژی جمعیت این آفت مطالعاتی صورت گرفت و در این راستا الگوی توزیع فضائی (Spatial distribution Pattern) که نشان دهنده اثر متقابل بین افراد یک گونه با محیط می باشد، تعیین گردید (امیرمعافی، 1370). در سال 1385 در منطقه سیستان مطالعه‌ای بر روی میزان آلودگی خربزه‌های بومی زابل به مگس‌های میوه pardalina M.و Dacus ciliatus انجام گرفت. مقایسه دو رقم محلی خربزه سفیدک و سفیدک خط‌دار از نظر درصد آلودگی نشان داد که در رقم سفیدک درصد آلودگی 30% بیشتر از رقم محلی سفیدک محلی خط‌دار است. تعداد نسل M. pardalina در بلوچستان سه نسل در سال و در ایران سه تا چهار نسل گزارش شده است.
هدف از مطالعه حاضر کنترل مگس خربزه در کاهش خسارت میوه خربزه در این منطقه با استفاده ازاسپری طعمه پروتئین هیدرولیزات و فوزالن است.