آزولا سرخس آبزی کوچکی است که یک رابطه همزیستی موروثی با نوعی جلبک سبز- آبی بنام « آنابینا آزولی » دارد . نتیجه این زندگی همزیستی، باروری بالا و تولید پروتئین زیاد می باشد . رشد انبوه آزولا در استان گیلان و لزوم برداشت آن به منظور حفظ تعادل محیط زیست ، همچنین ارزش تغذیه ای آن در خوراک نشخوار کنندگان و نیز لزوم استفاده از آن بصورت تر مصرف سیلوی آزولا را توسط دامداران باعث شده است و هدف تحقیق بررسي ارزش غذايي چند فرمول مختلف جهت تهیه سیلوی آزولا می باشد. با توجه به اينكه امكان دسترسي به آزولاي تازه هميشه وجود ندارد و خشك كردن آن نيز هزينه بر است لذا استفاده از سيلوي آزولا مي تواند بيشتر مورد توجه قرار گيرد اما از آنجائيكه ميزان كربوهيدرات محلول در داخل آزولا خيلي كم است در اين تحقيق سعي شده با اضافه كردن يكسري مواد افزودني حاوي كربوهيدرات به آزولا سيلوهايي تهيه شود و ارزش غذايي آنها از طريق آزمون گاز مورد بررسي قرار گیرد كه در آن فقط تیمارها با هم مقایسه خواهند شد از آنجاییکه قابلیت هضم ماده آلی افزایش یافته پتانسیل گاز تولیدی هم به تبع آن بیشتر خواهد شد . بر اين اساس انرژی قابل متابولیسم، انرژی خالص شیردهی و قابلیت هضم ماده آلی در تیمار 4 (80 % آزولا + 15 % تفاله چغندر قند + 5 % ملاس ) بهترین بوده اند . ارزیابی های ظاهری و آزمایشگاهی انجام شده نیز تیمارهاي 3 و 4 را بعنوان بهترین فرمول برگزیدند. در اين آزمايش داده ها در قالب یک طرح كاملا تصادفي و با 6 تيمار و 3 تكرار با رویه GLM یا مدل خطی عمومی و با استفاده از نرم افزار SAS ویرایش 9/1 تجزیه و تحلیل شده است. مقایسه میانگین ها نيز توسط آزمون توکی( tuky ) در سطح احتمال 5 درصد انجام شدند. همچنین فراسنجه های تولید گاز ( a،b، a+b و c ) با استفاده از نرم افزارFcurve نسخه 6 محاسبه شد.