پاسخ گیاهان به شوری به نوع گیاه، مراحل نمو گیاه، شدت و مدت تنش بستگی دارد. جوانه زنی دانه ها بخش حساسی از مراحل نمو گیاهی است. از عوامل تأثيرگذار در مقاومت گياه به تنش شوری، توانايي گياه به جذب آب در حين فرآيند جوانه زني است كه به ساختارهاي بيوشيميايي و فيزيولوژيكي بذر بستگي دارد. برخي از مواد موجود در پوشش بيروني بذر از قبيل موسيلاژ و هم‌چنين سلولز و پكتين موجود در ديواره هاي سلولي، ميزان جذب آب را افزايش مي دهند. هدف از این مطالعه بررسی اثر موسیلاژ در مقاومت به شوری گونه Lallemantia ibrica می¬باشد. بدین منظور از آزمايش فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي در چهار تكرار استفاده شد. فاكتورهاي مورد بررسي شامل تيمار تنش شوری با چهار سطح (0، 5، 10، 15 و 20 دسی زیمنس بر متر)، و نوع بذر در دو سطح (با موسیلاژ و بی موسیلاژ) و در 4 تکرار در نظر گرفته شدند. به منظور اجراي آزمايش 20 عدد بذر با موسيلاژ و بدون موسيلاژ را به‌طور جداگانه در داخل پتري ديش هاي حاوي كاغذ صافي واتمن قرار داده و 10 سی سی از محلول شوری برای اعمال تنش شوری و یا آب مقطر به عنوان شاهد به محیط کشت اضافه گردید. جهت آناليز داده های حاصل از صفات مورد آزمایش، پس از اطمينان از نرمال بودن آن‌ها، از روش تجزيه واريانس دو طرفه و براي مقايسه ميانگين ها از آزمون چند دامنه دانكن استفاده شد. تجزيه آماري داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و رسم نمودارها با استفاده از نرم افزار Excel صورت پذيرفت. با نتایج بيان¬گر آن است كه اثر تنش شوری بر روي همه صفات مورد مطالعه در سطح یک درصد معني¬دار بود (p<0.01). نتایج نشان داد که با افزایش غلظت شوری کلیه صفات مذکور کاهش یافتند. به گونه¬ای که بالاترین میزان هر یک از صفات متعلق به تیمار شاهد و کمترین آن متعلق به تیمار 20 دسی زیمنس بر متر بود. با این وجود، بذرهای با موسیلاژ مقاومت بیش‌تری را به تنش شوری در مقایسه با بذور بدون موسیلاژ از خود نشان داد.