فضاي سبز از ديدگاه شهرسازي در برگيرنده بخشي از سيماي شهر است كه اگر به درستي مديريت و برنامه ريزي نشود، نه تنها از نظر زيبايي شناختي مشكلاتي را به وجود مي آورد، بلكه فاقد عملكردهاي اجتماعي، زيست محيطي، كالبدي و غيره بوده و نارضايتي و اعتراض مردم را در پي خواهد داشت. به اين منظور، تحقیق حاضر در نظر دارد با روش توصيفي و تحليلي، معيارهاي مكانيابي فضاهاي سبز شهري را مورد بحث قرار داده و به طور مشخص مطلوبيت و ظرفيت اين فضاهاي را تعيين نمايد و مشخص سازد اين معيارها چه نقشي در رضايتمندي مردم دارد. براي گردآوري داده ها ضمن بهره گيري از روش هاي مشاهده، مصاحبه و اسناد كتابخانه اي، ديدگاهها و نقطه نظرات بهره مندان از اين پاركها با پرسشنامه محقق ساخته گرددآوري شده است. به اين منظور، پس از تعيين روايي و كارآيي پرسشنامه ها و انتخاب نمونه مناسب بر اساس مدلهاي موجود نمونه گيري، داده هاي لازم از طريق پرسشگران آموزش ديده گردآوري شده و با كمك نرم افزار SPSS تحليل شد. نتايج بدست آمده حاكي از آن است كه این پارک سازگاري نسبتا مناسبي با كاربري هاي همجوار خود دارد. به طوري كه بر اساس شاخص هاي مورد سنجش وضعيت مطلوبیت نشانگر (75%) کاملاً مطلوب و (5/12%) نسبتاً مطلوب و تنها 5/12% کاملا نامطلوب بود. نتایج ماتریس ظرفیت نيز نشان داد كه اين پارك در حد ( 40 %)کاملا متناسب و حدود (20%) نسبتا مناسب و ميزان نامناسب و كاملا نامناسب هم در حد (20% )است. در مجموع مطابق اطلاعات گردآوري شده مي توان عنوان داشت كه با وجود كسب معيارهاي لازم اين پارك از يرخي مشكلات زمينه اي چون آلاینده های صوتی(قرار گیری در مسیر جاده اصلی ورودی شهر...)، آلاینده های محیطی (فاضلاب) و غيره قرار دارد كه در صورت رفع آنها ميزان رضايتمندي از آن به شكل قابل ملاحظه اي افزايش پيدا خواهد كرد.