به‌طورمعمول براي تهيه خميرکاغذ از چوب يا ضايعات سلولزي و از روش هاي شيميايي مانند روش «بازي» (با سود NaOH) و روش «کرافت» (با سولفيت Nelsthesl) استفاده مي شود که به علت ارزش بالاي درختان و تأثیر درختان در پاکيزگي هوا درنتیجه امروزه ديگر استفاده از درختان در صنايعي چون کاغذسازي مقرون‌به‌صرفه و اقتصادی نيست، بلکه مي توان از ضايعات سلولزي مانند پنبه، ويسکوز، جوت، کنف و چرخه‌های بازيافتي کاغذ باطله ها براي تهيه خمیرکاغذ به کار گرفت چون ازنظر کيفيت، بهترين کاغذها از الياف کتان و پنبه و سپس کاج و نيشکر به دست مي آيند. فرآيندهاي كنوني خمیر سازی نسبتاً غيرموثر و به لحاظ زیست‌محیطی مسئله‌دار هستند ازاین‌رو نياز به فرآيندهاي جديد احساس می‌شود. فناوری بيوتكنولوژي آنزیمی پتانسيل لازم جهت افزايش كيفيت و تأمين ماده اوليه خمير و كاغذ، كاهش هزینه‌های ساخت و فراهم آوردن محصولات جديد و باارزش را دارا و قادر به كاهش دادن مشكلات زیست‌محیطی و اصلاح خصوصيات فيبر است. در عمليات توليد خميرکاغذ به روش شيميايي ازنظر زیست‌محیطی با مشکلات ویژه‌ای در خصوص پاک کردن حلال‌ها، پس از عمليات بازيافت روبه‌رو هستيم. به علت شيميايي بودن اين حلال‌ها، مواد یادشده ازنظر محيط زيستي خطرناک هستند، اما اگر جايگزيني عمليات شيميايي با روش‌های بيوشيميايي اتفاق بيفتد می‌توان اميدوار بود که مشکلات زیست‌محیطی کاسته شود. آنزیم‌ها برخلاف حلال‌های شيميايي به‌راحتی با تغيير شرايط محيطي غيرفعال می‌شوند. در این مقاله سعی شده است نحوه استفاده از فناوری بیوتکنولوژی آنزیمی جهت تولید کاغذ از ضایعات سلولزی و بازیافت کاغذ باطله‌ها موردبررسی قرار دهد.