کمبود آب از تنش هايي است که بر رشد و توليد محصولات اثر محدود کننده اي دارد. يکي از راههاي مقابله با خشکي، استفاده از پرايمينگ بذر با غلظت هاي بهينه از هورمون هاي رشد گياهي است. ساليسيليک اسيد يک سيگنال مولکولي مهم در گياهان در پاسخ به تنش هاي محيطي است و موجب تحمل گياهان در شرايط تنش زا نظير خشکي مي شود. در اين تحقيق گياه گوجه فرنگي، واريته ريوگراند، در آزمايشي که به صورت فاکتوريل بر پايه¬ طرح کاملاً تصادفي انجام شد تحت تيمار کمبود آب در سه سطح شامل 100، 70 و 50 درصد ظرفيت زراعي گلدان¬ها و ساليسيليک اسيد در 6 سطح (شامل بذر تيمار نشده يا شاهد، صفر يا هيدروپرايم، 500، 1000، 1500 و 2000 ميکرومولار) قرار گرفت. نتايج نشان داد که تيمار با ساليسيليک اسيد ارتفاع گياه، سطح برگ، محتواي نسبي آب، شاخص محتواي کلروفيل و مساحت روزنه را در مقايسه با تيمار شاهد تحت هر دو شرايط نرمال و تنش افزايش داد اما تنش خشکی موجب کاهش صفات مورد نظر گردید. سطوح صفر (هيدروپرايم) و 500 ميکرومولار ساليسيليک اسيد نسبت به ساير سطوح تأثير بهتري در صفات اندازه گيري شده نشان دادند و موجب کاهش اثرات منفي ناشي از تنش خشکي گرديدند در حالیکه استفاده از غلظت های بالای سالیسیلیک اسید و بخصوص بالاتر از 1000 میکرومولار اثر معکوسی نشان داد. بنابراين پرايمينگ بذرها با غلظت¬هاي مناسب ساليسيليک اسيد (کمتر از 1000 میکرومولار) مي تواند به عنوان راهکاري مناسب جهت افزايش رشد گوجه فرنگي تحت تنش کمبود آب مورد استفاده قرار گيرد.