غالب مناطق ايران جزء مناطق خشك و نيمه‌خشك دنيا محسوب مي‌شود و خشكي جزء فطرت اين مناطق مي‌باشد. خشكسالي را مي‏توان معلول يك دوره شرايط خشك غيرعادي دانست كه به اندازه كافي دوام داشته باشد تا عدم تعادل در وضعيت هيدرولوژي و متعاقباً وضعیت کشاورزی يك منطقه ايجاد شود. وقوع خشكسالي‌هاي اخير در ايران و شدت خسارت‌هاي وارد شده، از ادامه آسيب‌پذيري كشاورزان حكايت مي‌كند. در گذشته، مدیریت غالب خشکسالی در کشور و شهرستان مشهد بر پایه مدیریت بحران بوده است (امیرخانی و چیذری، 1388)، این در حالی است که با توجه به تجربیات مفید کشور های دنیا از جمله مرکز ملی کاهش اثرات خشکسالی آمریکا (National Drought Mitigation Center)، مدیریت مناسب خشکسالی، مدیریت ریسک بر مبنای کاهش آسیب پذیری ناشی از خشکسالی در میان کشاورزان بوده که دربرگیرنده برنامه های کاهش اثرات مهاجرت (Mitigation) و آمادگی (Preparedness) جهت کاهش آسیب‏پذیری ریسک در جوامع روستایی بوده است (Knutson et al., 2001). لذا با توجه به اتفاق نظر مسئولان بخش کشاورزی در ناکارآمدی مدیریت بحران، تغییر رویه از مدیریت بحران به سمت مدیریت ریسک و اولویت دهی تخصیص اعتبارات حمایتی دولت و تنظیم برنامه های آموزشی- ترویجی منطقه از سال 2008 مورد توجه بخش کشاورزی در منطقه قرار گرفت که متعاقب آن تأسیس پايگاه مديريت خشكسالي كشاورزي استان خراسان رضوي در سال 2008 بود. این نهاد كارگروه هاي تخصصي جهت مواجه با اثرات خشکسالی (شامل کارگروه های ارزيابي خشكسالي، پيش‌بيني و پيش‌آگاهي خشكسالي، اطلاع رساني و مديريت ريسك) و همچنین تغییر رویه از مدیریت بحران به سمت مدیریت ریسک خشکسالی در منطقه تشكيل را داد تا اثرات آسیب پذیری خشکسالی بر کشاورزی منطقه را به حداقل کاهش داده و اعتبارات حمایتی- آموزشی نهادهای دولتی و خصوصی برای کشاورزان را هدفمند سازد. این نکته حائز اهمیت است که سال 2011، سيزدهمين سال خشکسالي در استان خراسان رضوی (ایران) بود که تأثیر پیامد های آن بیشتر، ابعاد اجتماعی-اقتصادی و فنی بخش کشاورزی و روستایی را مورد هدف قرار داده است و به نظر یک پدیده طولانی مدت در منطقه خواهد بود.