با وجود آنکه جمعيت ايران در حدود يك درصد جمعيت جهان است، ولی حدود 5/2 درصد گندم جهان در ايران مصرف مي شود كه بيش از استاندارد بين المللي است. اين واقعيت موجب شده تا بيشترين سطح زيركشت اراضي زراعي كشور به گندم اختصاص يابد و گاه حتی واردات عمده داشته باشیم. با اين حال توليدات داخلي تكافوي مصرف را ننموده و دولت در هر سال حجم زيادي از گندم مصرفي را از خارج وارد مي كند (علي بيگي، 1387). لذا در شرايط كنوني يكي از معضلات اصلي بخش كشاورزي ايران مربوط به ضايعات محصولات استراتژیکی مانند گندم مي باشد.