شوری یکی از مهمترین عوامل محدود کننده رشد گیاهان محسوب می شود. بنابراین، بررسی سازوکارهای مقابله با این شرایط تنش زا که گیاهان را قادر به سازگاری در برابر آن می نماید ، از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد. این ساز و کارهای سلولی، به ویژه در گونه های مقاوم به شوری شامل فرایندهای فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی می باشد که به رشد و بقاء گیاهان در چنین شرایطی کمک می نماید. در این پژوهش بررسی برخی از اثرات فيزيولوژيكی شوری در پنج سطح تيماري (0، 5/12، 25، 50 و 100 میلی مولار ) کلرید سدیم در دو رقم مختلف گلرنگ (Carthamus tinctorius L.cvMCC-190 و (Carthamus tinctorius L.cv. I L111 در قالب طرح كاملا تصادفي بررسي شد. . کشت این رقمها به صورت هیدروپونیک در بستر پرلیت به مدت 40 روز با محلول غذایی هوگلند تغییر یافته صورت گرفت. بررسی نتایج حاصل از سنجشهای فیزیولوژیکی در رقم IL-111 نشان داد که با افزايش سطح شوری، كاهش وزن خشك اندام هوايي و ريشه ، افزایش غلظت عناصر سدیم و کلر و نیز کاهش غلظت عنصر پتاسیم در اندام هوایی و ریشه، کاهش میزان کلروفیل، کاهش سطح برگ و طول ریشه نمونه های مربوطه شدیدتر از روندهای مذبور در رقم MCC-190 می شود، که به نظر می رسد در ارتباط با مقاومت بالای رقم MCC-190 در برابر تنش شوری باشد.