مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر چریش بعنوان تعدیل کننده پارامترهای ثبات غشاء در موشهای مبتلا به سرطان روده بزرگ پس از 20 هفته تیمار توسط ماده شیمیایی 1,2 dimethylhydrazine مورد بررسی قرار گرفت. بدین جهت از چهار گروه تیمار استفاده گردید. گروهها شامل: گروه اول موش های شاهد ، گروه دوم موش هایی که ماده DMH دریافت کردند ، گروه سوم موش هایی که چریش به صورت خوراکی دریافت کردند و گروه چهارم شامل چریش +DMH می باشد. نتایج کاهش قابل توجهی در میزان سیالیت و E/M ratio در گروه DMHدر مقایسه با گروه شاهد پس از 20 هفته تیمار توسط DMH را نشان داد. و همچنین نتایج نشان می دهد که چریش میزان سیالیت غشاء و E/M ratio را به میزان قابل توجهی افزایش داده است. در نتیجه چریش می تواند به عنوان یک تعدیل کننده ثبات غشاء در سرطان روده بزرگ مورد مصرف قرار گیرد.