امروزه جهان با مشكل بزرگي به نام رشد جمعيت مواجه است كه يكي از پيامدهاي آن كمبود غذا مي¬‌باشد و تامين غذاي اين جمعيت رو به رشد به بخش كشاورزي مربوط مي‌¬شود. افزايش جمعيت سبب شده است تا كودهاي شيميايي، سموم دفع آفات نباتي، فرآورده‌¬هاي هورموني و ساير عوامل خطرزا براي محيط زيست به صورت كنترل نشده و بي¬رويه به بخش كشاورزي وارد شوند تا اين بخش بتواند به تقاضاي رو به رشد مواد غذايي پاسخ دهد. اما اين افزايش توليد همواره مشکلات زيست محيطي و اجتماعي گوناگوني همچون آلودگي منابع آب، تداوم فشارهاي اقتصادي بر کشاورزان، نبود اطمينان از وجود بازارهاي مناسب، نگراني مصرف‌کنندگان از سلامت و کيفيت مواد غذايي و به خطر افتادن سلامت و محيط زيست را به دنبال داشته است. از اين رو در دهه¬‌هاي اخير با افزايش نگراني‌¬هاي کيفيت غذا و سلامت غذا و سلامت افراد جامعه و همچنين تخريب منابع طبيعي، کشاورزي پايدار مورد توجه واقع شده است (پورآتشی و شعبانعلی فمی، 1388).