گل و گیاه و درخت به عنوان عناصر طبیعت همواره با زندگی انسان هم پیوندی داشته اند، تا جایی که در اوستا،«درخت» را برادر انسان می نامد، این هم پیوندی در شعر فارسی با ارائه صور خیال و شگردهای بلاغی بیشتر نمود می یابد، به گونه اي كه که می توان گفت مهم ترین مضمون های شعر فارسی، تصاویر مربوط به گل و گیاه است.
در این مقاله تلاش شده است، خیال ها و تصاویری که تأثیر تبریزی از جلوه های مربوط به گل و گیاه در اشعارشدر قالب ابزارهای هنری بیان و بدیع آفریده است، استخراج گردیده و بسامد و موارد کاربرد این عناصر در غزلیات وی مورد تحلیل قرار گیرد.بسامد بالا و همچنین تنوع فراوان گل و گیاه در غزلیات این شاعر، از طرفی نشان از طبع لطیف و حساس وی وآشنایی و انس او با طبیعت دارد و از سوی دیگر نقش برجستة گل و گیاه را در اشعار و افکار این شاعر طبیعت گرای سبک هندی نشان می دهد.