طبیعت از آغاز شعر فارسی همواره یکی از سرچشمه‌های هنر بوده است. شاعران از طبیعت صرفاً جهت وصف طبیعت استفاده نمی‌کنند بلکه تصاویر طبیعت گاه در جهت تبیین اندیشه‌های آن‌ها به کار می‌رود. امیرعلیشیر نوایی نیز از عناصر گل و گیاه در انواع شعر غنایی استفاده می‌کند که بیشترین بسامد، به کاربرد گل و گیاه در موضوع عشق و وصف معشوق و تشبیه رخ و خدّ و خال و زلف او و وصف حال عاشق و درماندگی و سر در گریبانی او اختصاص دارد. نگاه امیرعلیشیر به طبیعت یادآور مضامین شاعران قبلی است اگر چه گاهی با نگاهی نو از آن‌ها تصاویری بکر می‌آفریند. در دیوان وی کاربرد عناصر گل و گیاه با استفاده از هنرهای تشخیص و استعاره و ایهام و دیگر صناعات ادبی علاوه بر اشعار تغزلی در موضوعات شکوائیه، عرفان، مفاخرات شاعرانه، رثا، ماده تاریخ‌ها و معمیات دیده می‌شود.