بیماری فوزاریوم با عامل قارچی Fusarium graminerum از مهم¬ترین بیماری¬های زراعت گندم در دنیا و ایران می¬باشد. در این تحقیق، با استفاده از روش تجزیه ژنتیکی میانگین نسل‌ها و واریانس نسل‌ها، نحوه عمل ژن و وراثت‌پذیری مقاومت به این بیماری بررسی شده است. پنج نسل F1، F2، F3، BC1 و BC2 از تلاقی والد لاین مقاوم (P1) در والد رقم حساس فلات (P2) به همراه والدین در شرایط مزرعه¬ای با اسپورهای قارچ در مرحله ظهور سنبله آلوده شدند و پس از شیوع کافی آلودگی خصوصیات مرتبط با مقاومت به بیماری شامل درصد سنبلچه‌های آلوده، درصد دانه‌های آلوده (FDK) و شیوع بیماری (DIC) ارزیابی شدند. تجزیه واریانس نسل‌ها نشان داد که وراثت‌پذیری خصوصی صفت FDK بالا ولی وراثت‌پذیری خصوصی صفت DIC بسیار پایین بود که این نشان دهنده تمایز عوامل ژنتیکی این دو خصوصیت می‌باشد. آزمون مقیاس مشترک حاکی از آن بود که کنترل مقاومت با مدل غالبیت-افزایشی تطابق نشان نداد. در عوض مدل شش پارامتری مشتمل بر میانگین (m)، جزء غالبیت (d)، جزء افزایشی (a)، اثر متقابل افزایشی × افزایشی (ad)، اثر متقابل غالبیت × افزایشی (ad) و اثر متقابل غالبیت × غالبیت (dd) در مورد همه شاخص¬های مقاومت مطابقت نشان داد. بنابراین، نتیجه‌گیری شد که در تلاقی مورد آزمایش علاوه بر اثرات غالبیت و افزایشی، اثرات اپیستازی نیز نقش مهمی در کنترل مقاومت به فوزاریوم سنبله گندم دارند.