امروزه آنچه توجه مجامع علمي را به توسعه ي پايدار جلب كرده، عوارض زيست محيطي ناشي از اجراي برنامه هاي توسعه كشاورزي مبتني بر تكنولوژي انقلاب سبز مي باشد. بيابان زايي در مناطق خشك و نيمه خشك، شور شدن آب و فرو نشست آبخوان ها ي زيرزميني، آلودگي آب هاي سطحي و فرسايش خاك هاي زراعي و مانند اين ها، عوارضي است كه بيشتر ناشي از اثر استفاده از ارقام پر محصول همراه با مصرف بيشتر آب، كود شيميايي، سموم دفع آفات و گسترش كشاورزي به زمين هاي حاشيه اي است (نجفی، غ. و زاهدی، ش. 1384).كميسيون جهاني محيط زيست و توسعه، كه براي اولين بار اين اصطلاح را مطرح كرد، توسعه ي پايدار را توسعه اي تعريف كرده است كه نياز هاي نسل فعلي را بدون ايجاد اشكال در توانايي نسل هاي آينده در برآوردن احتياجات خود تأمين مي نمايد (عباسی نژاد، ح. و کشاورز حداد، غ. ر. 1384).