نظامهاي توليدي كه با افزايش تعادل و بالانس مورفولوژي زمين، منابع آب و چرخه مواد غذايي در طبيعت موجب پايداري نظام زراعي مي شوند امروزه از اهمیت خاصی برخوردار بوده و کشاورزی پایدار یکی از این نظامها است. نظام هاي كشاورزي مبتني بر مصرف بي رويه سموم و كودهاي شيميايي و تأكيد بيش از حد بر افزايش توليدات، ضمن بر هم زدن توازن و تعادل اكوسيستمهاي زراعي و طبیعی، و كاهش حاصلخيزي خاك، موجب شده تا در دو دهة اخير تأكيد بيشتري بر بكارگيري روش هاي كشاورزي پايدار شود. كشاورزي پايدار متكي بر روش هايي است كه در آن سموم و كودهاي شيميايي به مقدار كم و بطور بهينه مورد استفاده قرار مي گيرند (زاهدی، 1389). ضمن رعايت اين اصول، مفهوم كشاورزي پايدار در زراعت به مجموعه و دامنه اي از فعاليت ها مانند مديريت تلفيقي كنترل آفات، و بكارگيري تكنيك هاي خاص مديريت زراعي اتلاق مي شود كه موجب پايداري نظام زراعي نيز مي گردد. صاحبنظران براين عقيده اند كه توسعه كشاورزي پايدار نياز به يك برنامه بلند مدت مبتني بر بينش مجموعه نگر و همه جانبه دارد كه بتواند محيط زيست را از گزند پيامدهاي ناخوشايند بدور داشته و فرآورده هاي غذائي سالم توليد كند، البته نظام كشاورزي پايدار زماني تحقق پيدا مي كند كه در فرايند كشاورزي به رويكردهاي بهره وري حيواني و گياهي، كيفيت و سلامت محيط زيست، سلامت توليدات و محصولات كشاورزي، و پويايي اقتصادي و اجتماعي بطور همزمان توجه خاص شود. تعریف یا سنجش پایداری به این دلیل که ذاتاً یک مفهوم مبهم و پیچیده می باشد دشوار است (يانيس، 2001).