در دهه‌هاي اخير مطالعات مربوط به تخصيص منابع در کشاورزي، عمدتا بر روي هدف حداکثرسازي رفاه اقتصادي کشاورزان تمرکز کرده‌اند، اين امر از آنجا ناشي مي‌شود که بخش کشاورزي نقشي حياتي در توسعه اقتصادي هر کشور و برنامه‌ريزي توسعه منطقه‌اي ايفا مي‌کند. اما توجه بيش از حد به افزايش رفاه اقتصادي، منجر به غفلت از پيامدهاي زيست محيطي نظیر استفاده بي‌رويه از آب و کودها و سموم شيميايي و نادیده انگاشتن اثرات اجتماعی شده است. به همين دليل به طور روزافزون نياز به استفاده از مدل‌هاي کارآمد تصميم‌گيري در جهت تخصيص عوامل توليد که بتوانند به طور همزمان اهداف اقتصادي و اجتماعي و زيست محيطي را تامين کنند احساس مي‌گردد. به طور معمول، هدف کشاورزان حداکثرسازي درآمد است اما مسوولان کشاورزي و مديران واحدهاي زراعي علاوه بر رسيدن به سود مورد نظر در پي اهداف ديگري از جمله حفظ محيط‌زيست، توسعه پايدار کشاورزي و اهداف اجتماعی مي‌باشند. برنامه‌ريزي براي توزيع منطقه‌اي تركيب كشت، بايد به گونه‌اي انجام شود كه پاسخگوي اهداف كشاورزان (افزايش سطح درآمد (عوامل اقتصادی))، مديران (کاهش مصرف آب، کود و سموم شیمیایی (عوامل زیست‌محیطی))، حفظ سطح اشتغال موجود (عوامل اجتماعی) و توسعه پايدار بخش کشاورزی باشد. در راستاي اهداف برنامه‌های توسعه، مبتني بر افزايش در توليد محصولات كشاورزي و كارآ نمودن واحدهاي توليدي بزرگ، طراحي صحيح الگوي زراعي كشت به منظور دستيابي به حداكثر توليد و افزايش درآمد واحدهاي كشاورزي و جلوگيري از اتلاف منابع توليد لازم مي‌نمايد. از این رو هدف اصلی این مطالعه ارائه و بکارگیری یک مدل برنامه ریزی ریاضی برای تعیین الگوی بهینه کشت، به منظور دستیابی همزمان به اهداف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی است. بدین منظور با استفاده از الگوهاي برنامه ريزي ریاضی از جمله الگوهاي برنامه ريزي خطي متعارف و آرماني، برای دست یابی به اهداف حداکثر کردن بازده برنامه¬ای، حداقل کردن مصرف آب و حداقل کردن مصرف کود و سموم شیمیایی و تثبیت اشتغال الگوهاي مختلف زراعي براي اراضی شهرستان ساری در قالب دو سناریو پيشنهاد شده است. نتایج الگوی پیشنهادی برنامه ریزی آرمانی در سناریو اول نشان می دهد که بازده برنامه‌ای به میزان 12/6 درصد افزایش و مصرف منابع آبی، مصرف کود و سموم شیمیایی، به ترتیب 51/5، 74/0 و 5 درصد کاهش و هدف تثبیت اشتغال محقق شده و در سناریو دوم نتایج بیانگر این است که بازده برنامه‌ای به میزان 5/2 درصد افزایش و مصرف منابع آبی و سموم شیمیایی، به ترتیب 39/2، 16/1 درصد کاهش، مصرف کودهای شیمیایی بدون تغییر و هدف تثبیت اشتغال محقق شده است.