بحران آّب یکی از مهم ترین دغدغه های پیش روی جهان امروز است. آب دریا به وفور در دسترس است و خاک های فوق العاده شور هم در سراسر دنیا گسترده اند. بر اساس موازین علمی و اعمال روش های مناسب؛ مساحت عظیمی از اراضی شور می تواند به اکوسیستم زراعی با تولید محصول بالا تبدیل شود. شوری خاک و آب آبیاری از عمده ترین عوامل محدود کننده رشد گیاهان در اکثر نقاط کشور خصوصا مناطق خشک و نیمه خشک می باشد، در این مناطق اغلب بارندگی به اندازه ای نیست که بتواند نمک های خاک را شسته، از دسترس ریشه گیاه خارج کند. آبیاری بیش از حد با آب شور و زهکشی نامناسب خاک ها سبب افزایش شوری خاک می گردد زیرا پس از تبخیر و تعرق آب خالص از سطح خاک و گیاه، غلظت املاح خاک افزایش یافته و این موجب کاهش پتانسیل آب می گردد. زمین هائی که با مشکلات شوری آب مواجه هستند می توانند از طریق کشت گیاهان بومی متحمل به شوری مورد بهره برداری قرار گیرند. انتخاب ژنوتیپ های متحمل به تنش شوری به دو روش مستقیم (اندازه¬گیری عملکرد) و غیر مستقیم (اندازه گیری صفات مورفولوژیک و فیزیولوژیک مرتبط با تنش) انجام می شود. تحقیقات گزارش شده روی کشت گیاهان داروئی در شرایط دارای تنش نظیر شوری و خشکی بسیار محدود است، با توجه به اینکه بخش وسیعی از کشور را مناطق شور و یا مناطق با محدودیت آبی تشکیل می دهد، اهمیت تحقیق در این زمینه بیشتر احساس می شود.