از ابتدای تاریخ تا زمان حاضر همیشه طبیعت محور ذهن انسان بوده است ، می توان گفت طبیعت یعنی هر آنچه بیرون از ذهن انسان است.طبیعت انسان که همان سرشت اوست می تواند همان خواسته هایش باشد.طبیعت همه جا هست . طبیعت تـأثیر گذار است و در عین حال می توان رد پای آن را در شهر جستجو کرد. معماری بومی ایران نمایان گر آداب و رسوم، احساسات، اندیشه و جوهره مردم یک سرزمین نسبت به طبیعت و محیط زندگی است که در جهت برآوردن نیازهای انسانی حاصل می شود. این معماری از محیط و بستر خود برخاسته و با آن در می آمیزد.ساکنان ايران زمين از دير باز براي تعديل شرايط محيطي راه سازش با طبيعت را برگزيده اند . آثار اين رويکرد در مناطق مختلف ايران متناسب با اقليم، نمودهاي گوناگوني يافته است اماتاریخ معاصر ایران بنا به دلایلی، با انقطاع فرهنگی و گسست از تجارب تاریخی و نیز اصول بی¬زمان موجود در سنتهای ارزشمند فرهنگ خودی، مواجه است و این گسست از سنت، آسیبهای جدی به جامعه معاصر ایرانی وارد کرده است. از بین رفتن سنت معماری بومی به صورت کالبدی موجب حذف برخی از کارکردهای آن در معماری معاصر شده است.لذا بازیابی این کارکردها یک مسئله اساسی به شمار می رود.و کشف پتانسیل های نهفته در معماری طبیعت گرا میتواند باعث تسریع در حل مسائل و ابهامات معماری عصر حاضر گردد. روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی و از نوع گذشته نگر بوده است که در این راستا، چهارچوب نظری تحقیق با مطالعه برروی اسناد و مدارک کتابخانه ای و بررسی نمونه ها، مشخص شده و نتایج حاصل از بررسی¬ها بیانگر آن است که در معماری آینده گرایش به طبیعت با اشتیاق فراوان یافت میشود.