محيط زيست در متون نظم و نثر فارسي که آيينه تمام نمای فرهنگ و هویت ایرانی ماست درتوصیفات زیبایی از گل وگیاه جلوه گری می کند. شعر سنتي فارسي به ويژه در شعر سبک خراساني طبيعت ازجايگاهي والا برخوردار است. در شعر برخي از شاعران اين دوره، هم چون منوچهري، با نام گل ها و پرندگاني رو به رو مي شويم که نسل امروزبا آن کمتر آشنا است. متاسفانه رابطه نسل ما با طبيعت به حداقل خود رسيده است به نحوی که اغلب از طبيعت، تصويري مبهم داریم.
مسأله اين است كه آيا استفاده شاعر از يك گل، گياه يا درخت در شعر خود به منظور تشبيه، استعاره و خلق مضامين زيبا و بديع، فقط جنبه تزئيني داشته است يعني شاعر براي رنگ و روي دادن به شعر خود و پر كردن جاي خالي آن، از گل‌ها استفاده كرده است يا به جنبه‌هاي زیست محیطی و گياه‌شناسي آنها نيز توجه داشته است و با توجه به خصوصيات و ويژگي‌هاي هر كدام از گياهان و برقراري ارتباط ميان اين ويژگي‌ها و هنر شاعري خود تصاوير و تشبيهات زيبايي پديد آورده است.
براي اين منظور ابتدا ديوان منوچهری دامغانی که از پیشاهنگان شعر ناب فارسی است ازجنبه گياه‌شناسي و ادبي به دقت مورد تحليل قرار گرفت و سطح آگاهي او از خصوصيات و ويژگيهاي گل‌ها و گياهان پركاربرد در اشعارش مشخص شد سپس اسامي گل‌هايي كه از بسامد بالاتری برخوردار بودند مورد بررسی قرار گرفت سپس شكل ظاهري و ويژگي‌هاي گياه‌شناسي هر كدام توصيف شد و در مرحله بعد مضامين و تشبيهات زيبايي كه شاعر با تصوير اين گل‌ها خلق كرده است با ويژگي‌هاي گياه‌شناسي آنها تطبيق داده شدوابياتي به عنوان شاهد ذكرگردید.
در اين مقاله به اين موضوع پي مي‌بريم كه تشبيهات و ا ستعارات تحسين برانگيز منوچهري دامغاني در مورد گل‌ها و گياهان از روي علم و آگاهي بوده است و نيز با توجه به وفور گل و گياه در ديوان اين شاعر طبيعت‌گرا، آشنايي با نوع، شكل و ويژگي‌هاي اجزاي هر كدام ازگل‌ها، نگاه مثبت شاعر را به موضوع انسان و طبیعت نشان می دهد که درمطالعات زیست محیطی توجه به سبزینه ها وگل وگیاه از اهمیت بسزایی برخورداراست.