نانوفیبرهای‌کربنی، نانوساختارهای استوانه‌ای با لایه‌های گرافن می‌باشند که به صورت‌های مخروط انباشته (Stacked Cones)، فنجان (Cups)، و یا صفحات (Plates) و بدون هسته‌ی توخالی (No Hollow Core)، اما با سایت‌های لبه‌ای بسیار در دیوار بیرونی مرتب شده‌اند. نانوفیبرهای کربنی عمدتاً بر اساس روش‌های تولید نانولوله‌های کربنی تولید می‌شوند. نانوالیاف کربنی کاربردهای بسیاری دارند که قطر آنها تأثیر زیادی روی کاربردشان دارد، اما کنترل قطر نانوفیبر بسیار زمان‌بر و پر هزینه است. نانوفیبر کربنی نیز مانند نانو لوله‌های کربنی یکی از گزینه‌های امیدبخش جهت تقویت انواع مختلف زمینه‌های پلیمری می‌باشند. جهت افزایش خواص نانوفیبر کربنی آنها را تحت عملیات‌های خالص‌سازی، آسیاب گلوله‌ای و عملیات سطحی قرار می‌دهند. سایر کاربردهای نانوفیبر کربنی شامل منابع نشر الکترونی زمینه، مواد کامپوزیت، نوک‌های (Tips) میکروسکوپ پروبی روبشی، مواد حامل برای کاتالیست‌های مختلف در پتروشیمی، به صورت آرایه‌های مرتب شده به صورت عمودی (یک سکو برای حمل ژن)، به عنوان مواد الکترود و رفع نشت نفت می‌باشد. در حال حاضر، در كل تعداد 86 پتنت (با احتساب پتنت‌های هم خانواده) در زمینه فناوری نانوکربن توسط 67 شرکت به ثبت رسیده است. بر اساس نتایج تحلیل پتنت در 3 بخش محیط پاکسازی، آلاینده هدف و زمینه فناوری مشاهده می‌شود که 84 درصد پتنت‌ها در زمینه کربن نانوتیوب‌ در بخش محیط‌های گازی و 16 درصد در محیط‌های مایع مورد استفاده قرار گرفته است. رده‌بندی از نگاه آلاینده هدف نشان داد که حذف غبار با 87 درصد موارد و مواد هیدروکربنی با 8 درصد مهمترین آلاینده‌ هدف در زمینه این فناوری هستند. رده‌بندی بر مبنای بخش‌های مختلف فنی این فناوری نیز انجام شد. در این رده‌بندی بخش بهینه‌سازی با 79% و بخش سنتز نانوکربن با 16% کل پتنتهای موجود در زمینه فناوری نانوکربن بیشترین تمرکز فنی را به خود اختصاص می‌دهد.