در گذشته معماران برای ایجاد سازگاری با طبیعت ، نوآوری های بسیاری را با بهره گیری از منابع گوناگون و انرژیهای پاک طبیعی و عوامل اقلیمی ایجاد کرده اند.از مصادیق این امر شوادان ها هستند ، شوادان ها با بهره گیری از ظرفیت بالای حرارتی خاک ،فضایی مطبوع و دلنشین را در اقلیم گرم و مرطوب موجب می شدند.ولی به مرور زمان و استفاده از پیشرفتهای تکنولوژیک ، منجر به فراموشی روشهای بومی گردیده است. معماران با هدف سازگاري با طبيعت و اقليم هرمنطقه ابتكارات فراواني داشته اند. بادگيرها، آب انبارها و يخچالها نمونه هايي از اين نبوغ هستند. بسياري از اين معماريها با ورود به عمق زمين شكل گرفته اند."شوادان"يكي از فضاهاي زيرزميني خاص شهرهاي دزفول و شوشتر در جنوب غربي ايران با كاربري و ويژگيهاي خاص است.اين مقاله به توصيف ويژگيهاي اين نوع فضاي زندگي زيرزميني و نحوه مطابقت آن با اقليم گرم و مرطوب در شهرهای دزفول و شوشتر مي پردازد. همچنين در اين نوشتار، چگونگي الگوپذيري از شوادان در ساخت بناهاي جديد مدنظراست.
در نتیجه مطالعه شوادان ها به وضوح می توان گفت که این فضاها بر اساس اصول معماری پایدار می باشد و به دلیل اینکه شوادان ها بیشتر در منطقه خوزستان ، به خصوص در شهرهای دزفول و شوشتر مورد استفاده قرار گرفته اند.این مقاله ابتدا به توضیح در مورد شوادان ها و نحوه کارکرد و اجزاء آنها و تاثیر بر شرایط آسایش زندگی می پردازد تا با معرفی الگوهای پایداری در شوادان ها روشهایی را برای استفاده مجدد از آنها ارائه دهد.پژوهش پیش رو بر اساس مطالعه کیفی صورت گرفته و به روش توصیفی– تحلیلی و ابزار گردآوری داده ها و تحلیل کتابخانه ای ، مجلات ، مقالات معتبر در مورد شوادان ها و اسناد و مدارک و منابع مکتوب می باشد.