در حال حاضر یکی از چالش هاي اساسی در زمینه محیط زیست، افزایش تدریجی غلظت فلزات سنگین در محیط به سبب عدم تجزیه آنها توسط میکروارگانیسم‌ها می‌باشد. این گونه فلزات با توجه به داشتن خواص و اثرات بالقوه سیتوتوکسیک، کارسینوژنیک و موتاژنیک، مخاطرات جدي را بر سلامت انسان و سایر موجودات زنده وارد می‌نمایند. در سال‌هاي اخیر، استفاده از گیاهان جهت پاکسازي محیط‌هاي آلوده به فلزات سنگین به دلایل ارزانی و سادگی از توجه بسیار زیادي برخوردار گردیده است. این فرآیند به طور طبیعی به وسیله گیاهان و فلور میکروبی ریزوسفر آنها انجام شده و جهت زدودن آلاینده‌های آلی و معدنی از محیط، مورد استفاده قرار می‌گیرد. از تکنیک گیاه‌پالایی می‌توان جهت پالایش فاضلاب‌ها، تالاب‌ها، مجموعه‌های طبیعی آب و خاک‌های کشاورزی آلوده به فلزات سنگین، بهره برد. گیاه سنبل آبی به دلیل سازگاری به طیف گسترده‌ای از عوامل زیست محیطی شامل اسیدیته، هدایت الکتریکی و درجه حرارت، می‌تواند به طور موفقیت آمیزی در سیستم‌های تصفیه فاضلاب جهت بهبود کیفیت آب از طریق کاهش سطوح عناصر آلی و معدنی، مورد استفاده قرار گیرد. طی بررسی کارایی این گیاه در پالایش محیط بیان شده است که، از منظر گیاه‌پالایی گیاه سنبل آبی گونه گیاهی امید بخش در اصلاح طبیعی مجموعه‌های آبی و فاضلاب‌های آلوده به سطوح پایین فلزات سنگینی همچون روی، کروم، مس، کادمیوم، سرب، نقره و نیکل، می‌باشد. همچنین مطالعات نشان داده‌ است که این ماکروفیت‌ آبی در پالایش عناصر غذایی مانند نیتروژن مؤثر و کارا بوده است که میزان این کارایی و اثر در جذب این عنصر در ارتباط با نوع سیستم و هدف نهایی از حذف عنصر بوده است.