همزمان با فعالیت های استخراجی معدن منطقه بايد به حالت اول خود بازگردانده شود بطوري كه نرخ بازسازي معدن با نرخ پيشرفت عمليات معدني تقريباً برابر باشد. برداشت نامناسب مواد اولیه ممکن است منجر به تخریب محیط زیست و بوجود آمدن ناهمواری‌های در زمین شود و مکان‌های گود خطرناکی را منطقه بوجود آورد که در صورت عدم بازسازی تا سال‌های متمادی و طولانی اکولوژی منطقه را به هم می‌ریزد و بسیاری از خطرات زیست محیطی را بدنبال خواهد داشت. چگونگی تسهیل بازسازی منطقه و به موازات آن برداشت بهینه مواد اولیه به منظور به حداکثر رساندن مقدار برداشت موضوعی است که در این مقاله بحث می گردد. هدف اصلي بازسازي معدن، بازگردان زمينهاي متأثر از عمليات معدني به اهمیت بهينه اكولوژيكي و اقتصادي آنها ميباشد. یک محدوده با شرایط مشخص زمین‌شناسی و توپوگرافی و موقعیت کنتاکت‌ها در نظر گرفته شده است. با برداشت تا عمق m30 از سطح زمین و برداشت تپه‌ها، میزان حجم و تناژ ذخایر مشخص گشته است. با ایجاد روابط منطقی و حل معادلات مربوطه آلترناتیوهای فراوانی حاصل می‌شود که بعضی از این موارد دارای جواب و شدنی است اما بعضی دیگر توانایی تحقق و تامین مواد اولیه را ندارد. با تخمین ذخیره صورت گرفته شده سنگ آهک، مارن، آهک و آلوویوم به ترتیب با 41، 48، 113 و 16 میلیون تن ماده معدنی وجود دارند. با برداشت آلترناتیو اول و درصد اختلاط ممکن آن تا عمق m30 تمام mt41 سنگ‌آهک و mt16 مارن مصرف می‌گردد. با برداشت آلترناتیو دوم و مصرف کل آلوویوم حدود mt73 آهک مصرف می‌شود. مارن و آهک باقیمانده نیز بعنوان یک آلترناتیو مطرح هستند که با توجه به درصد اختلاط ممکن آنها با مصرف mt27 آهک و mt21 مارن تنها mt11 مارن باقی خواهد ماند. بدین صورت با مدیریت برداشت و یک الگوی مناسب جهت تامین مواد می‌توان تا حد امکان شرایط مناسبی را برای بازسازی منطقه و به حداقل رساندن مخاطرات زیست محیطی فراهم نمود.