نانوذرات آهن به دلیل داشتن سطح ویژه بالا دارای قابلیت واکش پذیری زیاد، قدرت جذب کنندگی مطلوب و همچنین بدلیل فراوان بودن و غیر سمی بودن برای اصلاح و حذف آلودگی در محیط های آبی و خاک بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. خصوصیات نانوذرات آهن سبب می شود که هنگام حضور در این محیطها، به یکدیگر چسبیده و ذرات کلوئیدی بزرگتری را تشکیل دهند و نشست کنند. استفاده از تثبیت کننده های سطحی همانند پلی اکریلیک اسید مانع از کلوخه ای شدن و به هم پیوستن نانوذرات آهن به یکدیگر در هنگام حضور در محیط آبی و خاکی می شوند. در این مطالعه مشاهده می شود که محلول نانوذرات اکسیدآهن (Fe3O4) در حضور پلی اکریلیک اسید به صورت کاملا جدا از هم و پراکنده قرار می گیرند به طوری که قطر تقریبی آنها نزدیک به 100 نانومتر است. همچنین با بررسی و مقایسه نتایج داده های آزمایشگاهی (منحنی رخنه، BTC) و نتایج حاصل از حل عددی معادله ی انتقال جابه جایی-پراکندگی مبتنی بر فرضیه فیلتراسیون کلاسیک کلوئیدها نتیجه می شود که این فرضیه توانمندی بسیار خوبی برای پیش بینی حرکت و سرنوشت نانوذرات اکسید آهن تثبیت شده با پلی اکریلیک اسید را دارد.