گردشگري به عنوان اساس گفتگوي ملتها بشمار می آید. این بخش از صنعت بدلیل دارا بودن تنوع و برآورده ساختن نیازهاي روحی و معنوي انسان، جایگاه مهمی در پیوند فرهنگها و ملتها دارد. این صنعت با جا به جایی جمعیت و سرمایه، تعادل و تعامل محیط زیست شهری را میسر می‌سازد. این پژوهش به مطالعه گردشگری فرهنگی به‌منظور ارتقاء محیط زیست شهری می‌پردازد تا از این رهگذر بهبود کیفیت محیط زیست شهری را فراهم آورد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است. برای گردآوری داده‌ها از روش های کتابخانه‌ای و اسنادی استفاده شده است. با توجه به اینکه فرهنگ عمومی، پایه و اساس گردشگری را تشکیل می‌دهد شهرها به علت تجمع نهادهاي فرهنگي و مدني همراه با تاريخ تمدن و شرايط ويژه طبيعي نياز بيشتر به برنامه‌ریزی جهت توسعه پايدار شهري را از خود نشان داده‌اند. یافته¬های تحقیق نشان می¬دهد توسعه گردشگری فرهنگی در صورتی می‌تواند سبب توسعه کیفی محیط‌زیست شهری باشد که اولاً توسط افراد محلی صورت بگیرد. ثانیاً با توجه به حفاظت منابع طبیعی و فرهنگی انجام شود. توسعه کنترل نشده گردشگری ممکن است در کوتاه مدت برخی ثمرات اقتصادی به بار آورد ولی در بلند مدت موجب بروز مشکلات زیست محیطی و اجتماعی- فرهنگی و افت کیفیت مکان های گردشگری خواهد شد که هم به زیان مردم محلی است و هم موجب از دست دادن بازارهای گردشگری می گردد. از جمله مهمترین تأثیرات غیر کمی گردشگری، منافع و مشکلاتی است که این پدیده برای جامعه محلی و الگوهای فرهنگی آن به همراه می آورد. تأثیر فرهنگی و تربیتی گردشگری نیز بر محصولات مادی و انتزاعی فعالیت بشر، بویژه بر نظام های ارزشی، معرفت و رفتار فرد به جا ماند. وقتی مردم محلی مشاهده کنند که گردشگران به فرهنگ آنان با دیده تحسین می نگرند احساس مباهات به فرهنگ خودی در آنها تقویت یا حتی زنده خواهد شد.