به دنبال افزايش جمعيت و فشار بر روي منابع طبيعي، مسئله گردشگری نيز اثرات نامطلوبي بر محيط زيست برجاي مي گذارد. مسائلي از قبيل فرسايش خاك، تغييرات خط ساحلی، نابودی زيستگاههای ساحلی، خشك شدگی يا آلودگی آبهای زيرزمينی و به خطر افتادن بهداشت و سلامتی ناشی از شبكه های ناكافی دفع زباله و فاضلاب، جوامع انساني را تهديد مي كند. اما بهترين راه براي حل اين مشكلات، توسعه پايدار گردشگری مي باشد.
توسعه پايدار گردشگری بعنوان رهنمونی برای مديريت كليه منابع قلمداد می شود. به طريقی كه بتوان نيازهای اقتصادی و اجتماعی را برآورده ساخت و همگنی فرهنگی و سيستم های حفاظت زندگی را همراه با افزايش عدالت و مساوات در توسعه، بهبود كيفيت زندگی جوامع و بوجود آوردن كيفيت برتر محيط زيست ايجاد كرد. بنابراين بهبود مديريت زيست محيطی تسهيلات گردشگری براي كاهش آسيبهاي آن گام اول جهت نيل به اهداف توسعه پايدار گردشگری می باشد.