طي نيم قرن گذشته ، محققان و نظريه پردازان ديدگاههاي متفاوتي را در مورد مفهوم توسعه و نحوه تسريع آن در كشورهاي گوناگون – به ويژه در كشور هاي جهان سوم – ارائه داده و رهنمودهايي را نيز براي تهيه برنامه هاي اقتصادي ، اجتماعي و ... پيشنهاد كرده اند. در يك نگاه مي توان توسعه اعمال يك سري تغييرات اساسي در ساختار جامعه دانست ؛ تغييراتي كه موجب افزايش ظرفيت هاي توليدي ، بهبود شرايط زندگي و توزيع ثمره هاي آن در جامعه مي گردد پس مي توان بيان نمود : توسعه مفهومي است كيفي! واژه توسعه پايدار براي اولين بار به‌طور رسمي توسط براندت لند در سال 1987 – به معني " اداره و بهره برداري صحيح و كارا از منابع پايه ، طبيعي و مالي و... براي دستيابي به الگوي مصرف مطلوب – در گزارش " آينده مشترك ما " مطرح شد. شاخصه هاي توسعه پايدار را مي توان در چهار گروه : اجتماعي ، اقتصادي ، بنيادي و زيست محيطي مطرح و بررسي نمود. در اين مقاله برآنيم تا ضمن معرفي نظريات ، اصول و مفاهيم مربوط به توسعه - و به طبع آن توسعه پايدار – به معرفي شهر پايدار بپردازيم. به طور كلي در تعریف کلی، فرم شهر پایدار از تمامی عناصر و اجزای کالبدی قابل رویت شهر شکل می‌پذیرد و متشکل از عناصر طبیعی و مصنوع است . فرم شهر ماهیتی ترکیبی و سه بعدی دارد که نه تنها در سطح، بلکه در حجم نیز تجسم می‌یابد. کوچکترین اجزا و عناصر این ترکیب در چارچوب عناصر مصنوع انسان، ساختمان ها، شبکه راه ها، فضاهای باز و تاسیسات شهری هستند.طرح موضوع شکل یا فرم شهری پایدار، عمدتا مربوط به دهه 1990 و زمان برگزاری کنفرانس ریو در برزیل در سال 1992 است که به تدوین و تصویب قطعنامه زمین انجامید. هدف شهرهای پایدار فراهم کردن خدمات موثر تر و کارامدتر، رفاه و سلامت عمومی بیشتر است.در اين مقاله بر آنيم تا با بررسي مقالات و كتابهاي معتبر علمي به معرفي و تعريفي جامع از توسعه و مفاهيم مربوطه برسيم و در آخر گذري بر شهرسازي پايدار داشته باشيم.