خوشبختي ، سعادت و موفقيت هركشوري به كار و تلاش همه اقشار جامعه بستگي دارد و يكي از معيارهاي مهم ارزيابي عملكرد اين فعاليت ها در بخش هاي مختلف اجتماعي – اقتصادي بازده يا بهره وري است.
درحال حاضر تمامي كشورهاي توسعه يافته و اكثر كشورهاي درحال توسعه سرمايه گذاري هاي زيادي را جهت بهبود و ارتقاء بهره وري درسطوح ملي ، منطقه اي ، بخشي ، مؤسسات ، سازمان ها و حتي افراد جامعه انجام داده و رشد و توسعه روزافزون خود را ملزم به توجه و نگرش صحيح به اين مسئله مي دانند. در كشور ما اهميت و ارزش بهره وري به درستي شناخته نشده و يكي از مشكلات عمده گريبان گير تمامي بخش ها و سطوح جامعه ، عدم كارآيي و بهره وري مي باشد. به عبارت ديگر هنوز فرهنگ و نگرش بهره وري بر جامعه حاكم نبوده و لازم است در اين زمينه قدم هاي اساسي و مؤثري برداشته شود.
ترويج و اشاعه مفهوم و فرهنگ بهره وري كه به وسعت جوانب گوناگون زندگي است توسط سازمان بهره وري ملي ايران با تهيه و تدوين كتاب هايي تاحد بسيار خوبي اقدام شده است. ولي در زمينه بهره وري و راههاي كيفي و كمي افزايش آن در واحدهاي عملياتي ، صنعتي ، آزمايشگاهي ، توليدي و همچنين كاهش ضايعات صنعتي تاكنون اقدام اساسي و عملي صورت نگرفته است. [1]
در اين مطالعه سعي شده ضمن شناسايي ضايعات صنعتي با ايجاد كارگروه بهره وري و ارائه اقدامات و ارتقاء آگاهي الزامات زيست محيطي ، تحولات را به فرصت هاي كاري تبديل كرده و با نگرش متفاوتي به فرآورده هاي مختلف و اشاعه فرهنگ فرآيند محوري ، در كارخانجات توليدي و صنعتي اين ضايعات را به حداقل ممكن رسانده و يا از مراحل مختلف عملياتی حذف و يا تبديل به مواد قابل استفاده ديگري كرد كه ضمن جلوگيري از هدردادن سرمايه هاي ملي ، بهبود محيط زيست و افزايش سلامتي و توان بازدهي افراد مشاغل، هزينه هاي زيادي نصيب شركت هاي توليدي شده و در نهايت باعث افزايش سرمايه كلان ملي مي گردد.